post image

To Πάσχα ενός vegan

Είμαι σίγουρος πως το δικό σου (αρνί) είναι μεγαλύτερο από το δικό μου

 

Όμορφη γιορτή το Πάσχα, δε λέω, αλλά και μια στάλα μελαγχολική. Διαχρονικά ήθη και έθιμα αναβιώνουν, ο κόσμος αγαπιέται (ή όχι) όσο μπορεί (ή δε μπορεί) αλλά χάνουν με χαρακτηριστική άνεση σε οποιαδήποτε σύγκριση με το «χουχουλιάρικο» κλίμα των Χριστουγέννων. Ας είναι όμως καλά οι εικόνες από τη λαμπάδα της νονάς, τα αγνά τσουρέκια που η γιαγιά έφτιαχνε χωρίς τη βοήθεια κανενός και τα μεγάλα κόκκινα αβγά. Ειδικά αυτά που είχαν μάνα μια φραγκόκοτα, κέρδιζαν όλα τα υπόλοιπα και οι φίλοι σου αναρωτιόταν τι το βιονικό υπάρχει στο αντικείμενο που κρατάς στο χέρι σου. Εικόνες που μας κρατούν για πάντα παιδιά και εικόνες που ευτυχώς δε σβήνουν. Ανάμεσά τους και πολύ φαγητό. Τί γίνεται όμως όταν είσαι vegan και η Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει απειλητικά; Kρύβεσαι απ’ όλους κι όλα, ζώνεσαι με εκρηκτικά και ανατινάζεσαι στην Κυριακάτικη φιέστα τη στιγμή που όλοι είναι σουρωμένοι; Νομίζω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Το να είσαι vegan στις μέρες μας νόμιζα πως είναι μία μόδα σαν κι αυτές που έρχονται, φεύγουν και δεν αφήνουν σχεδόν τίποτα πίσω τους. Όμως αυτό το «σχεδόν τίποτα» μεταφράζεται πλέον σε εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που βλέπουν τη ζωή και τη διατροφή τους διαφορετικά. Έγινα χορτοφάγος στα 17 μου και σχετικά σύντομα vegan. Σήμερα στα 25 μου δεν κουβαλάω κανένα αίσθημα ανωτερότητας σε σχέση με τους άλλους και κατά τα άλλα ζω μια φυσιολογική ζωή. Βασικά ψέμματα, είμαι γεμάτος κόμπλες με όλους και με όλα, αλλά κατά τα άλλα αν τα πάω με ένα θηλυκό καλά, αυτή ονομάζεται διατροφή και είναι η μόνη γυναίκα που είμαι σίγουρος πως θα πέθαινε για μένα. Δηλώνω και Χριστιανός, όσο κι αν  με πιάνω να αναρωτιέμαι τί (και γιατί) συμβαίνει  την Κυριακή του Πάσχα στο εορταστικό, αναστάσιμο τραπέζι. Κάτι τέτοιο λοιπόν θα ζήσω και φέτος.

7 Μεγάλες Εβδομάδες χωρίς να τρώω κρέας και χωρίς να εξετάζω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ούτε σκοπός αυτού του κειμένου είναι να βρούμε ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος. Θα ξεκινήσω όμως από μια παραδοχή: O άνθρωπος είναι ζώο και ένα από τα πράγματα που τον διαχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα είναι η λογική. Χάρη σ’ αυτή κατάφερε όσα κατάφερε, επιβίωσε, ξεχώρισε και βρέθηκε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Φάε λοιπόν κρέας αλλά κάνε μου τη χάρη και μη με  δείχνεις με το δάχτυλο. Γιατί όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται, σέβομαι τα υπόλοιπα όντα του πλανήτη και προτιμώ να τα φροντίζω παρά να τρώω τις σάρκες τους.

post image

 

Για να φτάσω όμως στο θέμα μας, η Μεγάλη Εβδομάδα είναι για μένα το απόλυτο μυστήριο. Όχι τόσο θρησκευτικό  όσο ανθρωπολογικό και επέτρεψέ μου να σου εξηγήσω. Κάνεις νηστεία όσες μέρες κάνεις και μια Κυριακή τρως για όλο τον Τρίτο Κόσμο. Προσωπικά από την εφηβεία μου ακόμα δεν δυσκολευόμουν και πολύ από τη στιγμή που πήρα την απόφαση για την αποχή από το κρέας. Όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, τρώω τις μακαρονάδες μου, τα μανιτάρια μου, τις φακές και τις σαλάτες που ώρες-ώρες αλήθεια με κάνουν να νιώθω σαν κουνέλι, μα δεν το βάζω κάτω. Δεν το βάζω κάτω ακόμα κι αν περάσει από δίπλα μου το πιο φαντεζί πιάτο που περιέχει τη σάρκα ενός νεκρού ζώου.

Από την άλλη  τις μέρες του Πάσχα είμαι σίγουρος πως ο περισσότερος κόσμος χαίρεται που ξανασυναντά παλιούς φίλους από μακριά.Μαζί μ’ αυτούς,  όσο κι αν θέλεις να βάλεις στο κάδρο το φαγητό, πρώτο ρόλο παίζει η βόλτα, η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, όπως και το ξύδι. Δες το απλά: Εβδομάδα των Παθών χωρίς αλκοόλ είναι σαν ύπνος το χειμώνα με φούτερ και κάλτσες. Κι επειδή τα περισσότερα πρωινά με βρίσκουν χαμογελαστό κόντρα στο καθημερινό, εορταστικό hangover μου, ίσως και να με δεις να τσουγκρίζω κόκκινα αβγά με τους συγγενείς, κόντρα στην ώρες-ώρες (ναι, το παραδέχομαι) υπερβολικά ακτιβιστική φύση μου.

post image

 

Μέσα στα πολλά θέματα που έχω, είναι που δεν κρατάω ποτέ ημερολόγιο και επίσης όσο μεγαλώνω ξεχνάω εύκολα τα πρόσφατα αλλά θυμάμαι με χαρακτηριστική άνεση τα παλιά. Αν με ρωτήσεις για παράδειγμα τι έκανα τη πέρυσι τη Μεγάλη Τρίτη, θα σε κοιτάξω με το βλέμμα της κουκουβάγιας και δε θα βγάλω μιλιά. Αλλά τη Μεγάλη Τρίτη του 2000 ήταν που έσπασα το ρεκόρ μου σε πιτόγυρα. 3 στην κατσιά,  σε περίοδο νηστείας και χωρίς να βαρυστομαχιάσω. Ένα προσωπικό ρεκόρ για το οποίο ακόμα νιώθω περήφανος για τις επιδόσεις και τις αντοχές μου, αλλά άβολα για το γουρούνι. Μεταξύ μας λοιπόν, όσο κι αν αυτό το συμπαθές τετράποδο κυλιέται στις λάσπες, έχει κακή φήμη και μυρίζει χειρότερα κι από τύπο που σύρθηκε στην πρωινή του δουλειά σερί μετά τη νυχτερινή σούρα του, σίγουρα του άξιζε μια καλύτερη μοίρα απ’ το  να τυλιχτεί σε μια πίτα και να πασαλειφθεί με γιαουρτοσκόρδιο. Αχ, πόσο μου λείπει το τζατζίκι…

Προσπερνώντας την προηγούμενη εξομολόγηση που καλό θα ήταν να σβηστεί από τα πρακτικά, ο καλύτερος τρόπος για να τη βγάλεις διατροφικά καθαρή τις άγιες μέρες του Πάσχα είναι η συχνή παρουσία σου στην εκκλησία. Εκεί που κύριοι και κυρίες (με τις δεύτερες να είναι ευτυχώς περισσότερες σε βαθμό κακουργήματος) συναρθροίζονται θρηνόντας κάθε μέρα και περισσότερο  το Χριστό και φυσικά δε χάνουν την ευκαιρία να λανσάρουν, διακριτικά και καλά, το νέο συνολάκι που τους έκανε δώρο ο σύζυγος. Γιατί όταν ο ΓΑΠ έλεγε πως λεφτά υπάρχουν, εσείς μείνατε στο επίμαχο απόσπασμα και φυσικά δεν τον πιστέψατε. Κλείνει παρένθεση.

post image

Αυτές οι κυρίες λοιπόν, είτε το πιστεύεις είτε όχι, σου χαρίζουν με σχετική άνεση ενέσεις αυτοπεποίθησης. Κάνε εικόνα έναν σχεδόν πιτσιρικά σαν και μένα να πιάνει κουβέντα με μία καλοβαλμένη μεσήλικη. Τζακ-ποτ όταν η συζήτηση πάει στη νηστεία. «Νηστεύω όλο το χρόνο, κυρία μου», και η σπίθα ανάβει. Μαζί με τη συμπάθειά της κερδίζεις κι έναν καλό λόγο ή ακόμα και γνωριμία με την κόρη της μια από τις επόμενες μέρες, με τον αναγκαίο πρόλογο της μαμάς πως είμαι το καλύτερο παιδί. Το γήπεδο από ‘κει και πέρα είναι ανοιχτό για να κυνηγήσεις τις πιθανότητές σου και να παίξεις το ποδόσφαιρο που ξέρεις, πόσο μάλλον όταν η γνωριμία γίνεται πριν τον Επιτάφιο.

Αλλάζουμε όμως σταθμό και φτάνουμε στα μεγάλα τραγούδια της παράδοσης και της ανώνυμης δημιουργίας. Γιατί μπορεί όλο το Πάσχα να έχει μία κάποια πλάκα, αλλά η Κυριακή της Ανάστασης είναι κάτι χειρότερο κι από Δεκαπενταύγουστο στη Λάρισα. Εκείνη τη μέρα, όσο ευτυχισμένος κι αν ήσουν τις προηγούμενες, ξεχνάς χαρές, αγάπες, λαούτα και κιθάρες και στέκεσαι συγκλονισμένος μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα που όσες φορές κι αν το δεις, θα εξακολουθείς να μην το πιστεύεις. Είναι λίγο γκόθικ αλλά και σπλατεριά ταυτόχρονα. Κάτι μυστήριοι τύποι στέκονται γύρω από ένα ζώο που είναι νεκρό.

post image

Το γυρίζουν στη σούβλα. Το περιγελούν τη στιγμή που γιορτάζουν την ανάσταση του Θεανθρώπου. Έχουμε την πλάκα μας εμείς τα ευφυή ζώα. Έχω την πλάκα μου κι εγώ που την Κυριακή του Πάσχα ψάχνω ένα μαγαζί να πιω καφέ και όλα ανοίγουν μετά τις 2. Τότε θυμάμαι πως ο Χριστός ήταν vegan και παίρνω κουράγιο. Και τι δε θα ‘δινα όμως για να μπορούσα εκείνη τη μίζερη μέρα να πιω έναν «μαγαζάτο» εσπρέσο στις 10 το πρωί, ακόμα κι αν είχε αναγκαστικά και λίγες σταγόνες γάλα. Στην πρώτη γουλιά θα θυμόμουν πως στην Ασία τα πράγματα είναι χειρότερα, και πως μια τέτοια Κυριακή μπορεί να τρώνε σκυλάκια και ακρίδες.

Καλό Πάσχα σε όλους, και μην ξεχνάτε πως οι τροφές είναι λιγότερο τοξικές από τους ηλίθιους

Go to TOP
Άνοιγμα