post image

The Favourite

Πήγαμε στον κινηματογράφο για να διαπιστώσουμε αν ισχύουν όλα όσα ακούγαμε

 

Ας ξεκινήσoυμε από τα βασικά: Αγαπώ τη δουλειά και την εξέλιξη του Γιώργου Λάνθιμου. Επιπλέον,  το όλο hype με τους… “Lanthimos Hooligans” μου έδωσε επιπλέον κίνητρο για να μπω σε μια κινηματογραφική αίθουσα για να δω την «Ευνοούμενη» .

Αντί εισαγωγής, την εικόνα μπορείς να τη φανταστείς. Θεσσαλία με περίεργα υψηλές θερμοκρασίες για Mάρτιο κι ένα σινεμά γεμάτο κόσμο. Θεατές που είτε μισούσαν, είτε λάτρευαν τον Λάνθιμο κι άλλοι που έσκασαν απλά από περιέργεια, με τις εμβόλιμες συζητήσεις να περιστρέφονται επιτέλους γύρω από τη σκηνοθεσία, το στόρι και όχι τα ψηφιακά εφέ!

Χωρίς πολλά λοιπόν, «Η Ευνοούμενη»  ξεφεύγει από το μοτίβο των σύγχρονων ταινιών του και μας πάει στην Αγγλία του 18ου αιώνα. Να σημειωθεί ότι δεν πρόκειται για μια ταινία που αναπαριστά ιστορικά γεγονότα, απλά διαδραματίζεται τότε. Εκεί λοιπόν θα συναντήσουμε την… οσκαρική βασίλισσα Anne (Olivia Colman) τη δούκισσα του Μάρλμπορο  Sarah Churchil (Rachel Weisz),την Abigail Hill (Emma Stone) και θα παρακολουθήσουμε τον αγώνα των δύο τελευταίων  για την εύνοια της βασίλισσας. Να τονίσω προκαταβολικά πως spoilers δεν έχει, και το «ζουμί» θα το βρείτε επί της μικρής ή μεγάλης οθόνης.

post image

Σκηνοθετικά είναι πρωτότυπη, ξεχωριστή, αψεγάδιαστη, και ένας έμπειρος θεατής αντιλαμβάνεται εξαρχής την αύρα του Έλληνα κινηματογραφιστή. Έτσι λοιπόν, από τα πρώτα λεπτά γέμισα με χαρά, και κατάφερα με σχεδόν χαρακτηριστική άνεση να αγνοήσω τους γύρω μου, που όλο και κάτι είχαν να συζητήσουν! Κλείνει παρένθεση, και πάμε στην ενδυματολογία, που συνεισφέρει κατά μεγάλο βαθμό σ’ αυτό που λέμε «ταινία εποχής». Συναίσθημα τόσο έντονο που σε «αρπάζει» από τα μούτρα και δυσκολεύει την προσγείωσή σου στην πραγματικότητα μετά το φινάλε.

Όσο για το σενάριο, ο Davis και McNamara χτίζουν με μαεστρία τη διαδραστική σχέση του εξουσιαστή και του υπηρέτη, με έναν τρόπο τόσο μοναδικό που πραγματικά δεν ήξερα (και ούτε ακόμα ξέρω) με ποιον ήρωα να ταυτιστώ! Κι αν οι άντρες λείπουν, κανένα πρόβλημα. Οι γυναικείες παρουσίες είναι τόσο έντονες που ξεχνάμε να αναρωτηθούμε τι γίνεται με αυτή την απουσία. Χιούμορ, ίντριγκα, μελαγχολία. Ένα ολοκληρωμένο ψυχογράφημα.

Η ερμηνεία της Olivia Colman είναι πραγματικά «όλα τα λεφτά», και δικαιολογεί σε απόλυτο βαθμό τα βραβεία που πήρε μέχρι στιγμής, αλλά και το Όσκαρ Β’ Γυναίκειου Ρόλου που κατέκτησε. Όμως θα ήταν άδικο να μη γίνει αναφορά στις Emma Stone (ναι, τη γνωστή) και την εξίσου ταλαντούχα Rachel Weisz. Οι ερμηνείες τους «γράφουν», καταγράφουν και αφήνουν παρακαταθήκη στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πριν αναρωτηθείς πώς γίνεται να μου άρεσαν τα πάντα, θα σε προλάβω αναφέροντας πως όσο αρμονικά κι αν δένει η μουσική με τη ροή, εμένα το ύφος της δε μου άρεσε καθόλου. Όμως αυτό δεν αναιρεί τίποτα από το μεγαλείο αυτής της ταινίας. Μίας ταινίας που δε διστάζω να αναφέρω πως αποτελεί μία από τις πιο ιστορικές στιγμές του ελληνικού σινεμά.

Διαβάστε επίσης:

Μια ματιά στη φιλμογραφία του Γιώργου Λάνθιμου

 

Go to TOP
Άνοιγμα