Η σχέση της Sharon Van Etten με τη μουσική κρατάει πολλά χρόνια, αν κανείς συνυπολογίσει τις πρώτες, ανεξάρτητες παραγωγές της ίδιας. Από το 2009, που συστήθηκε στο ευρύ κοινό κάτω απ’ τη στέγη δισκογραφικών εταιριών, έχουμε βρεθεί μάρτυρες μια άκρως ενδιαφέρουσας πορείας, η συνέχεια της οποίας, για πρώτη φορά, καθυστέρησε 5 ολόκληρα χρόνια. Το διάστημα αυτό, λειτούργησε σαν το πιο γόνιμο έδαφος ώστε να φτάσει στα αυτιά μας ένα δίσκος, να μας θυμίζει τι είναι αυτό που, καταρχάς, αγαπάμε στις ολοκληρωμένες ακροάσεις, αλλά και το πως όλες αυτές τις μουσικές που μας ανέθρεψαν, μπορούμε να τις ξαναπροβάλουμε συνεχώς, χωρίς το πέπλο της νοσταλγίας να τις κάνει αφόρητες.

Δύσκολα μπορεί κανείς να κατατάξει το “Remind Me Tomorrow”, σε ένα είδος. Πολύ εύκολα ομώς μπορεί να αναγνωρίσει το μεγαλείο του. Είναι πραγματικά συγκινητικός ο τρόπος που φτιάχνει κάτι τόσο προσωπικό, χωρίς να αφήνει καθόλου δυσδιάκριτες τις επιρροές από θρύλους της μουσικής ιστορίας, όπως ο Nick Cave, οι Cure και ο Bowie. Το “Seventeen, που αποτελεί ένα από τα μεγάλα της τραγούδια, μοιάζει σαν έναν ύμνο του Bruce Springsteen διασκευασμένο στο σήμερα από τους LCD Soundsystem. Το ”Comeback Kid” θυμίζει ένδοξες στιγμές της PJ Harvey ντυμένες με έναν διακριτικό, ηλεκτρονικό μανδύα, ενώ στο αποχαιρετιστήριο “Stay” είναι σαν να ακούς τους Portishead να πειραματίζονται με την dream-pop των 00’s.

Η μαεστρία που περνάει από την φολκ στο Synth-Pop και το New Wave, είναι πρωτοφανής και θα κάνει πολλούς επίδοξους τροβαδούρους, που πασχίζουν να πρωτοπορήσουν ανακατεύοντας ήχους που αδυνατούν να υποστηρίξουν, να νιώσουν τρομερά άβολα. Το “Remind Me Tomorrow”, διαθέτει όλο την ορμή των μεγάλων ροκ δίσκων, όσον αφορά τη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω απ’ όλη αυτή την έννοια. Μιλάμε ήδη για έναν απ’ τους πιο σπουδαίους δίσκους του 2019, που ανακηρύσσει τη Sharon Van Etten ως τη νέα βασίλισσα του αμερικάνικου songwriting.