H Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης καθιερώθηκε το 2012 από τον Διεθνή Οργανισμό Τέχνης, μαζί με τη διακήρυξη της Γκουανταλαχάρα, μετά από πρόταση της Τουρκίας. Έκτοτε, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Απριλίου, την ίδια ημέρα μάλιστα που ήρθε στη ζωή ο τεράστιος Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο εμβληματικός αναγεννησιακός καλλιτέχνης επελέγη ως σύμβολο της παγκόσμιας ειρήνης, της ελευθερίας της έκφρασης, της ανοχής, της συναδέλφωσης και φυσικά της πολυπολιτισμικότητας.

Η τέχνη έχει πολλές μορφές και δεν κολλάει σε τίτλους, υπότιτλους και ταμπέλες. Τον τελευταίο μήνα, αν παρατηρήσουμε, κανείς δεν θα επιβίωνε χωρίς αυτή, σε όλες της τις εκφάνσεις. Η μουσική που συνοδεύει τον καφέ μας είναι απαραίτητη το πρωί. Οι ταινίες και οι σειρές που θα δούμε στη διάρκεια της ημέρας, βοηθούν την ώρα να περάσει ευχάριστα, όσο απέχουμε από τα εργασιακά μας καθήκοντα, μεταξύ άλλων. Η ζωγραφική, ο χορός και οι συναυλίες, συνεισφέρουν έτσι ώστε ένα μεγάλο μερίδιο του κόσμου μας να σπάσει τα δεσμά της πραγματικότητας και να μεταβεί σε έναν κόσμο όμορφο και διαφορετικό από αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Το πορνό επίσης, έχει σώσει πολλές σχέσεις, όσο παράδοξο ή αστείο μπορεί να φαίνεται σε μερικούς.

Ώρα να σκεφτούμε το μεγάλο αντίκτυπο της τέχνης στην ψυχολογία μας και αμέσως μετά, να βάλουμε κάτω και να μετρήσουμε τι έχουμε κάνει εμείς για αυτή. Εμείς που κυνηγάμε το δωρεάν, την πειρατεία και κάθε τι καλό, αρκεί να μην χρειαστεί να πληρώσουμε ούτε το μηδαμινό αντίτυπο μιας συνδρομής σε κάποια πλατφόρμα, ή σε άλλες περιπτώσεις το εισιτήριο για μια παράσταση. Μακάρι όσοι μπορούν, να το κάνουν. Όσοι δεν θέλουν, δεν πειράζει. Η τέχνη πάλι εκεί θα είναι, στο πλάι τους. Αλλά το για πόσο, παραμένει άγνωστο.