Αν προσπαθούσε κάποιος να χαρακτηρίσει μονολεκτικά την Μιμή Ντενίση, δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να τα καταφέρει. Πολυάσχολη, ταλαντούχα και συνεχώς σε εγρήγορση, ή αλλιώς, μία από τις μεγαλύτερες παρουσίες στο χώρο του εγχώριου θεάματος. Mας διάθεσε λίγο χρόνο έτσι ώστε να λύσει τις απορίες μας γύρω από τη μακροσκελή πορεία της, αλλά και για όλα όσα την έχουν φτάσει σε αυτό που είναι σήμερα.

Σε μια αληθινή καλλιτέχνη. Με μια συγκινητική πορεία στο χώρο του θεάτρου αλλά και με μια αρκετά έντονη συναισθηματική ζωή. 45 χρόνια μετά την πρεμιέρα του «Γιούγκερμαν» αποτελεί μια προσωπικότητα η οποία όχι απλά δεν έχει ξεχαστεί, αλλά μνημονεύεται με την κάθε ευκαιρία από κάθε ηθοποιό που σέβεται τον εαυτό του. Σήμερα, είναι πλήρως απασχολημένη με το «Και από Σμύρνη…Σαλονίκη», το οποίο αποτελεί sequel του «Σμύρνη μου αγαπημένη» και πραγματεύεται το Θείο δράμα που έζησαν κατά τη Μικρασιατική καταστροφή οι κάτοικοι της Σμύρνης.

Πως μπήκε μέσα σας το μικρόβιο της υποκριτικής, σε μια περίοδο που το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν σχεδόν κατακριτέο;

Πιστεύω πως στη ζωή δεν επιλέγεις. Ανοίγεται μπροστά σου ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσεις και που είναι ο προορισμός σου.

Από το Τμήμα Νεοελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στη σχολή του Θεοδοσιάδη, ενώ παράλληλα υπήρχε μια μικρή ενασχόληση με το modeling. Το ένα έφερε το άλλο, ή απλώς όλα αυτά προέκυψαν τελείως φυσικά;

Έγιναν όλα σχεδόν ταυτόχρονα. Το μόντελιγκ τυχαία, από έναν μεγάλο σχεδιαστή, τον Ντίμη Κρίτσα. Η Φιλοσοφική σαν πρώτη επιλογή από αγάπη. Μετά ήρθε το «Γιούγκερμαν» και η Δραματική Σχολή.

 Έχοντας βρεθεί στο πλάι μιας σειράς τεράστιων ηθοποιών, τόσο στο σανίδι όσο και στην τηλεόραση, ποια συναισθήματα περνάνε από το μυαλό σας;

 Ευγνωμοσύνης κυρίως, για ό,τι μου ‘χει προσφέρει η καριέρα μου.

Ποιον συνάδελφό σας , με τον οποίο συνεργαστήκατε στο παρελθόν, θεωρείτε τον πιο χαρισματικό;

Είναι πάρα πολλοί και δεν έχει νόημα να τους αναφέρω. Θα πω μόνο την Ολυμπία Δουκάκη, που αν και εκτός Ελλάδας παραμένει βαθύτατα Ελληνίδα.

«Και από Σμύρνη… Σαλονίκη», στο Θέατρο «Ελληνικός Κόσμος». Η παράστασή σας αγγίζει ευαίσθητες χορδές, σε μια εύθραυστη ιστορική περίοδο.

Οι Έλληνες δεν ξέρουν Ιστορία, γιατί δε διδάσκεται σωστά στα σχολεία. Πάρα πολλά πράγματα, τα κρύβουμε. Ειδικά τα λάθη της χώρας μας. Κι όμως το κοινό εκτιμάει πάρα πολύ την αλήθεια. Και το ‘χω διαπιστώσει σε παραστάσεις σαν κι αυτή, που τα πράγματα λέγονται με τ’ όνομα τους.

Πιστεύετε πως ο μέσος Έλληνας μαθαίνει από τα λάθη του;

Μα πως να μάθει άμα δεν τα γνωρίζει καν;

Φτάνοντας στο τέλος των παραστάσεων, τι αποκομίσατε από την όλη παρουσίαση;

Έχω πολλές παραστάσεις μπροστά μου για το έργο «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη» καθώς θα παίζουμε μέχρι το Πάσχα. Και είμαι ευγνώμων για την τεράστια επιτυχία που έχει. Είναι κάτι πρωτοφανές. Το sequel – η συνέχεια – ξεπέρασε το πρώτο μέρος.

Έχετε κατά νου τα πρώτα καλλιτεχνικά σας βήματα για το 2020;

Φυσικά. Δεν φαίνεται από το αποτέλεσμα;

Πότε ξεκινήσατε τις μεταφράσεις θεατρικών έργων και με ποια αφορμή;

Από το πρώτο μου έργο. Έχω κάνει πάνω από 80 μεταφράσεις και διασκευές κι έχω γράψει 5 θεατρικά έργα.

Είστε λάτρης της λογοτεχνίας;

Εννοείται! Κάθε μέρα διαβάζω.

Προ δεκαετίας, τιμηθήκατε από τη Γαλλική Κυβέρνηση για τη συνολική προσφορά σας στην Τέχνη και τα Γράμματα με μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές διακρίσεις. Τα βραβεία «μεταφράζονται» σε καταξίωση ή μπορείτε να ζήσετε και χωρίς ηθικές ανταμοιβές;

Φυσικά και με τιμά μια τέτοια διάκριση που έρχεται μάλιστα από μία σημαντική πολιτιστική χώρα σαν την Γαλλία, αλλά εξ ίσου με συγκινούν οι άπειρες διακρίσεις από συλλόγους Μικρασιατών, Ποντίων κ.λ.π. Αν και πάντα το μεγαλύτερο βραβείο για μένα είναι η αμείωτη αγάπη που μου δείχνει το κοινό χρόνια τώρα.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, πότε είπατε στον εαυτό σας το μεγάλο «τα κατάφερα»;

Ποτέ! Το λέω μόνο περιστασιακά για ένα συγκεκριμένο έργο.

Ανήκετε στους καλλιτέχνες που δεν κρύβουν λόγια. Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή σας στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόρια, ποιος πιστεύετε πως είναι υπεύθυνος για αυτή την πρωτοφανή κρίση;

Η αδιαφορία της Ευρώπης, η ανυπαρξία κοινής Ευρωπαϊκής πολιτικής και πολλοί αδέξιοι χειρισμοί των ελληνικών κυβερνήσεων. Δεν διεκδικούμε ποτέ τα δικαιώματα μας, μόνο παρακαλούμε και υποχωρούμε εύκολα. Η Ευρώπη θα ‘πρεπε να ευγνωμονεί την Ελλάδα που μέσα στην κρίση δέχτηκε τόσους πρόσφυγες, αλλά…

Κλείνοντας, τι σημαίνει για εσάς η λέξη Πεζοδρόμιο, που είναι και το όνομα της free press μας;

Σημαίνει ρεαλισμός, καθημερινότητα. Επαφή με την πραγματικότητα.