Χάιντε χάιντε, ρε ατιμασμένα πεντοχίλιαρα, δεν σέβεστε τον έρμο τον πατέρα σας που μοίραζε χαρτούρα στις μαίες όταν γεννηθήκατε; Τι μου γυρνάτε με τους ατμομάγειρες στο στόμα; Είναι ρε αυτή εικόνα καπνιστή που σέβεται τον εαυτό του; Ρε τρίζουν τα κόκκαλα του Χάμφρεϋ του Μπόγκαρτ. Να σας έβλεπε από μια μεριά ο Άκης Πάνου να τραγουδάτε ψευτομερακλαντάν «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο» και να ρουφάτε σάπιο μήλο και τιραμισού; Θα σας έπνιγε σαν το κουνέλι, ήσυχα και αναίμακτα να μην λερώσει.

Νταξ, δε λέω, το τσιγάρο κάνει κακό και επ’ αυτού ουδεμία συζήτησης χωρεί αλλά κόψτο πανάθεμα σε, μην το ξεφτιλίζεις το πράμα, διότι αν μη τι άλλο το ρημάδι το κάπνισμα θέλει σεβασμό, ένεκα που κόβει χρόνια και πολλοί το πληρώσανε ακριβά. Μα αν είναι να φουμάρεις, κάντο τέλος πάντων με καπνό αδερφέ μου, δεν γίνεται με υγρά και φορτιστές. Άσε που τα υγρά λεκιάζουν αν με νοείς τι νοάω και δεν είναι πρέπον για τον μερακλή τον αρσενικό. Και να ξέρετε ότι αυτή η πρεμούρα κορεκτίλας που σας έπιασε όλους τα τελευταία χρόνια δεν θα βγει για καλό στο τέλος.

Πολύ καταπίεση παίδες και δεν είμαστε χύτρες ταχύτητος. Βάλαμε τις ζωές μας σε πολύ αυστηρά λούκια. Αγαθές οι προθέσεις, το αναγνωρίζω, αλλά χάθηκε το μέτρο. Η ζωή θέλει και λίγη αταξία. Ο άτακτος ο άνθρωπας είναι ακούσιος σοφός. Το ‘πε και η Ρίτα «Κι αν κάνω άτακτη ζωή, δικός μου είναι λογαριασμός» (Όποιος αναρωτήθηκε ποια Ρίτα να πάει τώρα στον καθρέπτη να φτύσει). Εσάς έτσι που σας κόβω την «άτακτη ζωή» θα την τραγουδάτε στις 5 το πρωί κατεβάζοντας τα σκουπίδια και μοιράζοντας τα στον μπλε, πράσινο και καφέ κάδο της ανακύκλωσης. Ο καπνός κύριοι έχει ιστορία, και όποιος δεν ξέρει ιστορία κόβεται και να ξανάρθει από Σεπτέμβριο.

Οι Ινδιάνοι φουμέρναν αιώνες πριν τους βρει ο Χριστόφορος και ήταν ευτυχισμένοι και γκανιάν τύποι. Τυχαίο; Δε νομίζω. Οι Ισπανοί που ‘ταν και αυτοί αλάνια πρώτης, καθότι ο Κολόμβος πήρε μαζί του ό,τι κουμάσι κυκλοφορούσε στην αποβάθρα κείνη τη μέρα, αμέσως οσφρίστηκαν τη λιχουδιά και τις πρώτες καραβέλες που φτάσαν στην Ευρώπη τις έριχναν νερό γιατί νομίζαν ότι άρπαξαν φωτιά απ’ τα ντουμάνια (πηγή Οξφόρδη Κέιμπριτζ κι έτσι να ούμε). Αυτά είναι αρχαία ιστορία και τα γράφουν τα βιβλία. Από τότε, κάθε άντρας και γυναίκα που είχε για τον εαυτό του μια κάποια καλή ιδέα, τραβούσε τσιγαράκι, φανερά ή στην ζούλα.

Το τσιγάρο έγινε η πιο απτή μορφή ευτυχίας και συνδέθηκε όσο τίποτε άλλο με την απόλαυση του απλού άνθρωπου, ενώ η έλλειψη του εξισώθηκε με φτώχεια και δυστυχία, εξ ου και λέμε «ατσιγαριές σήμερα». Έγινε η τελευταία επιθυμία των περισσότερων μελλοθανάτων πριν την εκτέλεση και η πρώτη κίνηση μετά την ερωτική συνεύρεση, γεγονός που με κάνει βάσιμα να πιστεύω ότι αυτά τα δυο κάπως συνδέονται. Στους στρατιώτες μοίραζαν τσιγάρα πιο πολύ και από φαγητό. Στις φυλακές ήταν το πιο κοινά αποδεκτό μέσο συναλλαγής (Εσύ με τον ατμομάγειρα στο στόμα θα ήσουν η σύζυγος κάποιου).

Έγινε το επιστέγασμα της ευτυχίας: «Ένα τσιγαράκι τώρα είναι ότι πρέπει» και η πρώτη αντίδραση στο άκουσμα κάθε κακού μαντάτου. Τραγουδήθηκε και κινηματογραφήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο φυτό, ενέπνευσε συγγραφείς, ποιητές, στιχουργούς, σκηνοθέτες και όποιον άλλον είχε χρόνο για χάσιμο και καμία σοβαρή δουλειά. Και ‘σύ αστέρι της φασκομηλιάς, ασέβαστε και ανιστόρητε, γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου, Ινδιάνους, Ισπανούς κονκισταδόρους, μελλοθανάτους, εκτελεσθέντες, εραστές, στρατιώτες, φυλακισμένους, ατσίγαρους και χαρμάνηδες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, γόητες, συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες και τον Άκη Πάνου;

4 γρήγορες, 2 αργές, επαναλαμβάνουμε 7 φορές και στο τέλος 12 γρήγορες. Άχαστη συνταγή.

Υ.Γ. ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΩ