Τη λες και συνώνυμο του multitasking με όσα κάνει ταυτόχρονα στην πλούσια καλλιτεχνική καριέρα της. Η Ευγενία Σαμαρά έχει αποτινάξει εδώ και πολλά χρόνια τον τίτλο του… κοριτσιού της «Ράδιο Αρβύλα», και έχει κερδίσει με την αξία της μία θέση στη σκηνή αλλά στη μεγάλη, καθώς και στην τηλεοπτική μας οθόνη. Στη συζήτηση που κάναμε μαζί της, μας εξήγησε το “how-to” της διαχείρισης όσων κάνει, ενώ μας μίλησε και για τη μετακόμισή της από τη Θεσσαλονίκη στην πρωτεύουσα, όπου πλέον πατά γερά και κοιτάζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ένα μέλλον που δε σημαίνει κατ’ ανάγκη πως θα βρίσκεται μονίμως… στην πρίζα.

Θεωρείς τον εαυτό σου “workaholic” ή απλώς τυχαίνει μονίμως να απασχολείσαι με κάτι;

Είναι ένα ερώτημα που κάνω και εγώ στον εαυτό μου συχνά-πυκνά. Μου αρέσει η εργασία, δεν θεωρώ ότι είναι δουλειά. Παράλληλα, δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές στιγμές της ζωής μου που δεν έκανα πάρα πολλά πράγματα. Ακόμα και σε μικρή ηλικία θα έκανα πολλές δραστηριότητες ταυτόχρονα με το σχολείο. Μου αρέσει να μην κάθομαι, το οποίο είναι μια παγίδα. Με απασχολεί πολύ το τι κρύβεται από πίσω. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ με τίποτα να κάτσω χωρίς να κάνω κάτι. Χρειάζεται και αυτό, τώρα οδεύω προς τα εκεί. Δεν φαίνεται, αλλά το μέλλον μου θέλω να είναι κάπως έτσι. Να εργάζομαι, αλλά να υπάρχει και χρόνος για εμένα και για πράγματα που θα με ευχαριστούν στο 100%.

Η δουλειά σου σε ευχαριστεί;

Nαι, αλλά νιώθω πως θέλω να κοιταξω λίγο και το ταβάνι. Νομίζω πως αν δεν περάσω από τη φάση του τερματισμού, του να φτάσω ένα όριο, δεν θα μπορέσω να το καταλάβω. Έκανα την ίδια συζήτηση πριν από ένα χρόνο, που τους έλεγα ότι θα ήθελα να εργάζομαι κάθε μέρα. Είμαι ευγνώμων γιατί ήρθαν όλα έτσι όπως τα ήθελα, αλλά πλέον χρειάζομαι και κάτι ακόμα. Πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις έτσι ώστε να έχεις τη σύνεση και τη διαύγεια να τις δεις καθαρά. Χαίρομαι που καταλαβαίνω ότι όταν μου αρέσει κάτι, δεν θα αργήσει να κάνει τον κύκλο του. Είμαι στ’ αλήθεια πολύ ευγνώμων για αυτό.

Σαν παιδί, ήσουν το κορίτσι του πιάνου και των γαλλικών;

Ήμουν το παιδί του μπαλέτου και του χορού. Το μπαλέτο το είχα βαρεθεί σίγουρα αρκετά νωρίς, ενώ σύντομα είχα περάσει από σχεδόν όλα τα είδη. Παραδοσιακό, λάτιν, σύγχρονο, ότι μπορείς να φανταστείς. Ακόμα και στα αθλήματα. Έχω κάνει βόλλει, μπάσκετ και στίβο.

Σωτήριον έτος 2005: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τμήμα Γεωπονίας και Δασολογίας. Κάτι σε ωθεί όμως στη Δραματική Σχολή του Διαμαντόπουλου. Ποιό ήταν αυτό το κάτι;

Αυτό ήταν μια προσωπική ανάγκη πολλών ετών. Η ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκίνησε στα πρώτα μου σχολικά χρόνια, κοντά στην ηλικία των 6 όπου συμμετείχα σε μια από τις σχολικές παραστάσεις. Ήμουν σε ιδιωτικό σχολείο και αυτό το κομμάτι έβρισκε μεγάλη στήριξη. Είχαμε ένα πολύ οργανωμένο κλαμπ θεάτρου με επαγγελματίες ηθοποιούς και καθηγητές να βοηθάνε. Από την ηλικία των 6 ετών και μέχρι τα 18 μου που τελείωσα, έκανα αυτό. Πήγαινα επίσης σε διαγωνισμούς θεάτρων οι οποίοι απεθύνονται σε πολλά είδη.Εγώ ήμουν σε όλα τα κλαμπ, οπότε φαινόνται η κλίση μου σε αυτό από μια πολύ τρυφερή ηλικία. Στην πρώτη δημοτικού που έκανα για πρώτη φορά θέατρο, φάνηκε πολύ καθαρά πόσο το θέλω. Κάποια στιγμή όμως, όντας πια 17, η γενιά των γονιών και των καθηγητών μου είχαν αυτή την τρομολαγνεία του τι θα κάνεις στο μέλλον. Τότε έπαιζε το τρίπτυχο της επιτυχίας: γιατρός, δικηγόρος αρχιτέκτονας.

Ένιωσες ποτέ να πιέζεσαι από τις επιλογές σου;

Όντας ένα παιδί αρκετά οργανωτικό και με πολύ άγχος στο να είμαι εξασφαλισμένη, έπεσα σε αυτή τη λούπα και είδα ότι θέλω να ασχοληθώ με την αρχιτεκτονική. Έκανα σχέδιο και θέλησα να ασχοληθώ με την αρχιτεκτονική τοπίου, αυτή των εξωτερικών χώρων. Έτσι πέρασα στη γεωπονική, με σκοπό να κάνω ένα μεταπτυχιακό τα επόμενα δυο χρόνια στην αρχιτεκτονική. Μέσα στο Αριστοτέλειο, είχα προσχεδιάσει έτσι τα επόμενα επτά χρόνια της ζωής μου. Έκανα κάποια σχέδια αλλά το σύμπαν γελούσε με αυτά. Με το που ξεκίνησα τη σχολή, έζησα πλήρως αυτό που λένε τη φοιτητική ζωή. Έβγαινα κάθε μέρα και πήγαινα και λίγο από τη σχολή. Μια μέρα σηκώθηκα και είπα ότι δεν θέλω να είναι αυτή η ζωή μου. Δεν ήθελα να είμαι απλά έξω και να περιφέρω την ύπαρξή μου στα μπαρ. Συνέχισα βέβαια να το κάνω, αλλά είχα και κάποιο σκοπό να με κατευθύνει. Τότε πήγαινα στη σχολή απλά για να πάω. Δεν έβρισκα κάποιο ενδιαφέρον. Αυτό το βρήκα στη δραματική σχολή, όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο γιατί το είδα πιο εγκυκλοπεδικά, και όχι σαν κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ.

Ποια στιγμή της μέχρι τώρα ζωής σου θεωρείς κομβική στο θέμα της επιλογής του επαγγέλματος της υποκριτικής;

Ήταν στα τέλη του πρώτου έτους. Τότε είπα ότι θα πάω να σπουδάσω υποκριτική. Οι γονείς μου φάγανε μια φρίκη, αλλά τους καθησύχασα λέγοντάς τους ότι θα τελειώσω με τη σχολή μου. Ήμουν ένα παιδί που δεν ήθελε να παίρνει καθόλου χρήματα από τους γονείς του, οπότε το να έρθω να σπουδάσω στο Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα ήταν κάτι το ακατόρθωτο. Η σχολή ήταν 10 ώρες την ημέρα, οπότε θα έπρεπε να δουλεύω τη νύχτα προκειμένου να εξασφαλίσω τα έξοδά μου και το σπίτι μου. Έπρεπε να βγάλω την Αθήνα από την εξίσωση. Έτσι πήρα υποτροφία για τη Δραματική σχολή του Διαμαντόπουλου, όπου δεν χρειάστηκε να πληρώνω. Όλα αυτά μέσα σε ένα διάστημα δυο μηνών. Αν κάνω “lock” σε κάποιο στόχο, τα πράγματα θα έρθουν όπως τα φαντάζομαι, χωρίς διαπραγμάτευση. Παράλληλα, ήθελα και μια δουλειά που δεν θα μου έτρωγε μεν χρόνο, θα μου εξασφάλιζε όμως κάποια χρήματα.

Ξεκίνησες από το ραδιόφωνο, το οποίο σε έφερε λίγο πιο κοντά με το χώρο του θεάματος

Το ραδιόφωνο ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να τύχει τότε. Μάλιστα δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είδα ένα flyer κάποια στιγμή έξω για το “Imagine”, το σταθμό του Αντώνη Κανάκη από το 2007. Χτύπησα το θυροτηλέφωνο, μιας που βρισκόταν σχεδόν πέντε λεπτά μακριά απ’το σπίτι μου. Τους είπα ότι θα ήθελα να κάνω ένα demo. Ήμουν 19 ετών τότε, με πλήρη άγνοια κινδύνου. Είναι τόσο ωραίο αυτό σε αυτή την ηλικία! Με πήρανε, μαζί με την Αλεξάνδρα την Κοσμά για να κάνουμε μια εκπομπή καθημερινά 8 με 10. Ήταν πολύ ωραία χρόνια εκείνα. Είχα χρήματα για να μπορώ να κινούμαι, σπούδαζα παράλληλα στο θέατρο ενώ παρακολουθούσα και τα υποχρεωτικά εργαστήρια της σχολής. Έτσι κυλήσανε τα επόμενα 4 χρόνια της ζωής μου.

Βρέθηκες στο πλατό των «Ράδιο Αρβύλα», μια εποχή που η εκπομπή ήταν viral. Τί πήρες από αυτά τα 5-6 χρόνια;

Η πρώτη σκέψη που έκανα όταν μου το πρότειναν στην ηλικία των 20, ήταν ότι θα βγάλω χρήματα μέσα από ένα concept χωρίς να χρειαστεί να κουραστώ. Δεν θα είχα πολλή δουλειά εκτός των ωρών που θα εργαζόμουνα και θα είμαι με ανθρώπους που ήξερα, εμπιστευόμουν και ήμουν σίγουρη πως δεν θα με άφηναν να εκτεθώ. Ήταν κάτι ιδανικό για εμένα εκείνη την περίοδο και συνεχίζω να το πιστεύω. Μια τέλεια συνθήκη για να είμαι κυρία του εαυτού μου, που για μένα πάντα ήταν ένα βασικό πράγμα. Να μπορώ να κινούμαι με αυτά που θέλω, χωρίς να χρειάζεται να υποχρεωθώ, ακόμα και στην ίδια μου την οικογένεια. Στα έξι αυτά χρόνια, πήρα πολύ πράγμα. Αρχικά, πήρα πολλά εφόδια σαν επαγγελματίας. Έμαθα να δουλεύω με έναν τρόπο που δεν έχουν πολλά παιδιά της ηλικίας των 20 την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν. Ήμουν δίπλα σε ανθρώπους που κάνουν αυτή την παραγωγή μόνοι τους, στην οποία πρόσεχαν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Η τελειομανία ταίριαζε αδιανόητα πολύ με τον χαρακτήρα μου. Χτίστηκε σε πολύ ωραίες βάσεις όλο αυτό. Πήρα πολλές γνώσεις πάνω σε αυτό το κομμάτι. Το να είσαι επαγγελματίας στη δουλειά σου δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα. Όλο αυτό με έκανε σκληρή, με αποτέλεσμα να είχα μεγάλη συνέπεια μετά στις δουλειές μου και στις πρόβες.

Μετά το Ράδιο Αρβύλα ακολούθησε ένας καταιγισμός από Ευγενία Σαμαρά στην τηλεόραση. Υπάρχει κάτι το οποίο μετανιώνεις που έχεις κάνει σήμερα;

Όχι, και στο λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Στη δουλειά αυτή, παίρνεις ένα ρόλο, τον διαβάζεις και τον φαντάζεσαι. Για να πω το «ναι», σημαίνει ότι με ενδιέφερε όντως, ακόμα και αν δεν εξελίχθηκε ο εκάστοτε ρόλος με τον τρόπο που τον είχα φανταστεί. Τα κείμενα που βλέπουμε στην τηλεόραση είναι αρκετά ζωντανά, αλλάζουν. Μια ιστορία μπορεί να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Δεν είναι όλα απ’την αρχή γραμμένα, αλλά αλλάζουν στην πορεία. Οπότε, ακόμα και στις αλλαγές αυτές που δεν είχα φανταστεί εξαρχής,  δεν έχω μετανιώσει ούτε στο ελάχιστο. Αν αναλάβω κάτι δεν υπάρχει περίπτωση να μετανιώσω. Όχι απο εγωισμό, αλλά γιατί θα μπω μέσα σε αυτό γυρνώντας τοόλο προς όφελός μου. Θα το στηρίξω μέχρι τέλους γιατί εκτίθεμαι. Δεν το κάνω για κανέναν άλλον. Πρέπει να είμαι όσο πιο τέλεια γίνεται, μέσα στο πλαίσιο το οποίο βρισκομαι. Θέλω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ και δύναμαι. Είναι δύσκολο να μετανιώσω γιατί στο οποίο έχω καταβάλλει προσπάθεια. Θα μετάνιωνα για κάτι που δεν θα είχα προσπαθήσει πολύ και πάνω στο οποίο δεν θα είχα ζοριστεί. Συνήθως ζορίζομαι σε όλα όσα αναλαμβάνω.

Σε… όλα-όλα;

Ευτυχώς όχι, γιατί διαλέγω να κάνω κάτι που δεν μου ταιριάζει και δεν μου κάνει ηθικά, σαν προσωπικότητα.Είμαι αρκετά οργανωτική και σκέφτομαι πολλά βήματα παρακάτω, βλέπω το μεθαύριο. Δεν είναι πάντα καλό αυτό βέβαια. Καμια φορά σχηματίζω από νωρίς την εικόνα, ενώ δεν θα έπρεπε.

Μια νεαρή ηθοποιός σαν εσένα, είναι σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας να καταφέρει να κάνει ένα σερι επιτυχιών σε πρωταγωνιστικούς ρόλους μάλιστα. Θεωρείς ότι ήσουν τυχερή ή ότι δεν είναι και τόσο ακατόρθωτο;

Δεν θεωρώ ότι οι καταστάσεις έρχονται τυχαία στη ζωή μας. Κάθε διαδρομή είναι αποτέλεσμα μιας επιλογής, ίσως και ασυνείδητα. Μπορεί να ακούγεται θεωρητικό, δεν μπορώ όμως να το αιτιολογήσω πλήρως. Αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω με χειροπιαστό τρόπο, είναι το ότι εγώ έχω φέρει τα πράγματα σε εμένα, δεν έχω πάει εγώ στα πράγματα. Σε κάθε τι που έρχεται στη ζωή μου, υπήρξε στο παρελθόν μια σκέψη. Στου «Κουτρούλη ο Γάμος» με τη Σμαράγδα Καρύδη, υπήρξε σκέψη, όμως και μια συνεργασία με αυτόν τον άνθρωπο. Ήθελα να έρθω στην Αθήνα από το τρίτο έτος των σπουδών μου. Και το έκανα 4 χρόνια αργότερα. Στην Αθήνα ήρθα το ’15 αλλά από το ’12 έλεγα ότι θέλω να το κάνω. Πήρε και αυτό το χρόνο του. Όλα από πίσω έχουν μια προσήλωση. Δεν ήταν όλα όσα έκανα επιτυχία. Ήταν όμως πράγματα που ήθελα. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να μπω σε σκέψεις τύπου «ναι» ή «όχι». Ήταν «ναι» ξεκάθαρο.

Πως προέκυψε ο ρόλος στην «Ευτυχία»;

Ήταν η πρώτη παράσταση που είδα στην Αθήνα πριν μετακομίσω. Είχα συγκλονιστεί. Είναι απ’τις λίγες που πήρα πρόγραμμα για να έχω κάτι να θυμάμαι. Η πρόταση που μου έγινε αφορούσε άλλο ρόλο και όχι αυτόν με τον οποίο κατέληξα. Όταν τον διάβασα σκέφτηκα ότι δεν μου ταιριάζει και ότι δεν πρόκειται να με πάρουν. Δεν μου ταίριαζε σαν “physique”. Όταν πας σε μια οντισιόν, δεν βλέπουν οι άλλοι αυτό που μπορείς να κάνεις μελλοντικά, αλλά αυτό που παρουσιάζεις τότε. Eίχα κλείσει ήδη ένα guest στο «Για Πάντα» και σκεφτόμουν έντονα το ότι θα με καλέσει για άλλο ρόλο. Όταν με πήραν τηλέφωνο για να μου το πουν, έδωσα το ΟΚ. Ήμουν σίγουρη, μου έχει συμβεί και άλλες φορές. Δεν είναι αίσθημα έπαρσης. Ήξερα ότι θα έρθει αυτό το πράγμα.

Θα ήθελες να κάνεις περισσότερο κινηματογράφο;

Ο κινηματογράφος είναι κάτι που θέλω να ασχοληθώ. Είναι πολύ ωραία εμπειρία και διαφορετική από την τηλεόραση. Ο Άγγελος Φραντζής είναι ένας φοβερός σκηνοθέτης που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πολύ άξιο κάστ ηθοποιών. Είχε αυτή τη μαγική ικανότητα να φτιάξει έναν κόσμο και να ξέρει ακριβώς τι ζητάει. Έχει όπλα στη φαρέτρα του για να σε κάνει να καταλάβει πως θα μπεις σε αυτό τον κόσμο, γιατί έχει συνοχή. Στο γυαλί, μπορείς να δεις δέκα ηθοποιούς που να κάνουν όλοι το κομμάτι τους εξαιρετικά, αλλά το αποτέλεσμα να μην δένει. Αυτός το κατάφερε. Είχε γραμμή και αυτό θεωρώ την επιτυχία αυτής της ταινίας. Είναι κάτι σαν… καπετάνιος και ξέρει που να παει το καράβι του. Με απλές και ωραίες οδηγίες μας πήγε εκεί που πρέπει. Μας συμβούλευε, δεν μας προέτρεπε να τον μιμηθούμε.

Είναι εξίσου σημαντικός ο σκηνοθέτης άρα, όσο καλούς ηθοποιούς και αν έχει προσλάβει;

Δύο είναι τα τινά. Οι άνθρωποι φοβούνται να αναλάβουν μια ευθύνη και μέσα στην ανασφάλεια τους ακόυνε διάφορους. Το αποτέλεσμα είναι ότι το προιόν καταλήγει να μην ανήκει στη δική τους σκέψη. Είμαι υπέρ του να είμαι εργάτης. Υπάρχει λόγος που μπαίνει ένας καπετάνιος γιατί βλέπει μια μεγαλύτερη εικόνα. Δεν μπορώ όμως να επιβάλλω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό γιατί στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχει λάθος και σωστό στο να παίξεις κάποιο ρόλο. Υπάρχουν πολλές επιλογές και ένα ζευγάρι ματιών θα επιλέξει καλύτερα αυτό που του ταιριάζει. Εκεί είναι το δύσκολο, όχι το να πάρεις απλώς την ευθύνη ενός πράγματος. Δεν μπορείς να ξεκινάς κάτι με το σκεπτικό σε πόσους θα αρέσει. Η Ευτυχία είναι mainstream ταινία, αλλά με έναν τρόπο δεν είναι mainstream. Είναι ένα πολύ λαικό θέμα που ξαφνικά έγινε κουλτούρα λόγω της οπτικής του. Ούτε επίκληση στο συναίσθημα, ούτε τίποτα. Ήταν ένα πράγμα άρτιο. Είναι μεγάλη επιτυχία το να διαλέξεις σωστούς συνεργάτες.

Να πάμε τώρα στο «Για Πάντα»;

Αυτό είναι ένα άλλο πράγμα τελείως. Μιλάμε για μια πολύ σημερινή ταινία, με ένα ζευγάρι με καθημερινές ανησυχίες το οποίο όμως είχε κάτι που μου άρεσε εξαρχής πολύ. Είχε αυτό τον «ωμό» ρεαλισμό, τη ζωούλα που λέμε. Δεν είχε αυτό το happy ending, αφού δεν είναι έτσι η ζωή. Δεν θα δίναμε μια περιουσία στους ψυχοθεραπευτές αν όλα ήταν τόσο εύκολα. Μου αρέσει πολύ που είδα ένα κείμενο με τέτοιο τέλος. Με αυτά ταυτίζεσαι πολύ περισσότερο. Μέσα σε όλα αυτά εγώ είμαι μια πολύ κωμική νότα, την Ελληνίδα κολλητή που θα σε κράξει όταν κάνεις βλακεία και θέλει να σκοτώσει αυτόν που σε πλήγωσε καταβάθος. Ένα κοινό σημείο σε αυτές τις δυο ταινίες, είναι η αγάπη που έδωσαν όλοι οι συντελεστές.

Σαν θεατής, είσαι οπαδός του remake;

Είμαι φαν των καλών ταινιών. Αν το remake μου προσφέρει κάτι καινούργιο ή καλύτερο. Δεν σημαίνει ότι το πρωτότυπο είναι πάντα το τέλειο ή το επιθυμητό. Είναι δύσκολο να επαναφέρεις μια επιτυχία και να είναι εξίσου καλή, πόσο μάλλον καλύτερη. Πιστεύω πολύ στο κείμενο σαν άνθρωπο;.

Eπίσης, με αφορμή το «Ο Έρωτας μετά», οφείλω να ρωτήσω, πως πάει το μυθιστόρημα, κυρία Αθανασιάδη;

Πάρα πολύ καλά! Τί έχω ζήσει με αυτή τη σειρά… Καταρχήν είναι μια δουλειά που θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες που έχω κάνει. Περνάω τέλεια, με ανθρώπους με τους οποίους δούλευα και πέρυσι. Αυτή η οικειότητα δημιουργεί φοβερό κλίμα και ο ρόλος μου είναι πολύ ωραίος. Έχουν φτιάξει μάλιστα στον χαρακτήρα μου και λογαριασμό στο twitter. Μπαίνω και μιλάω σαν Ευγενία Σαμαρά στη Νόρα Αθανασιάδη. Διασκεδάζω απεριόριστα με αυτό. Η γυναίκα αυτή έχει χάσει πολλά παιδιά. Εγώ δεν είχα κάποια τέτοια εμπειρία, αλλά μιλάμε για ένα θέμα το οποίο τα τελευταία χρόνια παίζει πάρα πολύ. Μέσω αυτού μου ήρθαν και πολλά μηνύματα και κατάλαβα πόσο μεγαλύτερο είναι το όλο ζήτημα.

Όσο για το θέατρο, αυτή τη στιγμή δεν έχεις ούτε ένα off

Το «Μαμά®» είναι μια παράσταση που έχει ξεκινήσει από περυσι. Ο Γιώργος Σουλεϊμάν είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης και αδελφικός φίλος. Σπουδάζαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη και θέλαμε να συνεργαστούμε. Το κείμενο αυτό είναι ισπανικής προέλευσης, και μαμά είναι η Ελένη Καστάνη. Είναι η πιο αγαπημένη μου και ίσως και η πιο δύσκολη δουλειά που έχω κάνει μέχρι σήμερα σε προσωπικό επίπεδο. Το έργο μιλάει για την οικογένεια που δημιουργούμε, όχι για αυτή που σε γεννά. Η μάνα δεν είναι μόνο αυτή που σε γεννά. Αυτό τονίζει το κείμενο με μια πολύ έξυπνη ιδέα που δεν μπορώ να πω. Ζορίστηκα γιατί ανακάλυψα πράγματα που δεν έχω ακουμπήσει. Το να φτάσω στο να υποδυθώ μια κοπέλα που μεγάλωσε δύσκολα ήταν βαρύ για εμένα. Δεν είναι μόνο η βία, αλλά το να βρείς κομμάτια που δεν ήξερες ότι τα έχεις. Όταν τα ανακάλυψα, πόνεσα. Ήταν μια επίπονη διαδικασία που έφερνε την απόλυτη λύτρωση στο τέλος. Με πήγε πολλά βήματα παρακάτω, ενώ δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το ότι μετά το «Μαμά®» ωρίμασα. Προσεγγίζω πολύ αλλιώς τα πράγματα πλέον.

Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται να κάνουν έστω για μια φορά ψυχοθεραπεία;

Η ψυχοθεραπεία είναι για εμένα σημαντική υπόθεση και θεωρώ ότι όλοι μας θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνουμε.. Ο ηθοποιός πρέπει πάντα να μπει στη θέση ενός άλλου, να υποδυθεί έναν χαρακτήρα. Εν δυνάμει όλοι είμαστε όλα. Έχουμε όλες τις οπτικές μέσα μας και σε αυτό βοηθάει πολύ η ψυχοθεραπεία. Όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας, ενώ παράλληλα πρέπει να γνωρίσουμε και τους γύρω μας. Σε εμένα αυτό συνέβη. Μετά από χρόνια άρχισα να κατανοώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου. Αν κληθώ να παίξω έναν βιαστή για παράδειγμα, που είναι κάτι εντελώς μακριά από εμένα, δεν θα μπορέσω να το κατανοήσω πλήρως χωρίς τη βοήθεια ειδικού, για να το κάνω σωστά.

Ποιο ρόλο θα ήθελες να υποδυθείς κάποια στιγμή;

Δυσκολεύομαι να κάνω επιλογές. Σε οποιαδήποτε σειρά που μου αρέσει θα ήθελα να κάνω κάτι. Από έναν χαρακτήρα του “Game of Thrones” σε κάποιον του “Sharp Objects”. Θα ήθελα να ζω τη ζωή της Amy Adams.

Το «Sharp Objects» είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου limited series

Είχε μία μοναδικότητα ο τρόπος που ξετυλίχθηκε το δράμα και οι ερμηνείες ήταν καταπληκτικές.

Πρόκειται επίσης για μια σειρά που ξέχωρα από τη βαριά υπογραφή του ΗΒΟ, δεν είχε δα και το τεράστιο μπάτζετ…

Ακριβώς, και έτσι μου έρχεται στο μυαλό και η νέα σεζόν του “Sex Education”. Κι εκεί θα ήθελα να παίξω, με τους σεναριογράφους όχι μόνο να κάνουν καλή δουλειά, αλλά να θίγουν και κομβικά θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού. Κάπου στο δρόμο λοιπόν, η διεθνής βιομηχανία κινηματογράφου… έχει ξεφύγει: Οι περισσότερες ταινίες είναι σαν μικρά διαμαντάκια. Η ερμηνεία του Joaquin Phoenix στο «Joker» ήταν κάτι το εξωπραγματικό, κάτι το οποίο εγώ πραγματικά δεν μπορώ να κάνω ακόμα. Δεν ξέρω πως το έκανε αυτός ο άνθρωπος. Σε κάτι τέτοιες ταινίες που χρειάζεται αυτό το κάτι παραπάνω, αυτός το έκανε. Βέβαια, δεν περίμενα μόνο από τον “Joker” να δω κάτι φοβερό για αυτόν τον άνθρωπο.

Αλλάζουμε… σταθμό: «Του Κουτρούλη ο Γάμος», και αυτό στο Νέο Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου»

Είναι η χαρά της ζωής μου. Έπειτα απ’ όλα τα δράματα, πηγαίνω εκεί και μου φεύγει όλη η ενέργεια. Ξεδίνω 100%. Πρόκειται για ένα γαμήλιο γλέντι που γίνεται ο κακός χαμός. Τη Σμαράγδα Καρύδη τη γνώρισα πέρυσι στις «Μαγισσες της Σμυρνης». Στηρίζει την οπτική της μέχρι τέλους και προς χαρά δική μου, είναι πολύ κοντά στη δική μου. Είναι ένας απ’τους καλύτερους ανθρώπους στο χώρο και είναι μεγάλη μου χαρά που συνεργαζόμαστε. Έχει σκεφτεί κάτι φοβερό και εγώ ήξερα ότι θα ήμουν μέσα σε αυτό, ό,τι και αν ήταν. Πρόκειται για μια πολύ απλή ιστορία για μια κοπέλα η οποία θέλει να παντρευτεί ένα ράφτη από τη Σύρο. Βέβαια, θεωρούσε λίγο ευτελές το επάγγελμα, οπότε του είπε να γίνει υπουργός. Ο κόσμος, πιστεύοντας στο είσαι ό,τι δηλώνεις, θεωρεί πως είναι όντως υπουργός και η κοπέλα τον παντρεύεται.

Η ιστορία της χώρας μέσα σε λίγα λεπτά

Πες το ψέμματα. Στο τέλος τον πιάνει ο αστυνόμος γιατί μοιράζει παράνομα ρουσφέτια, ενώ δεν είναι υπουργός στην πραγματικότητα. Νομίζω πως η Σμαράγδα του έδωσε ένα τεράστιο νόημα. Και όντως, το 1845 είναι τρομακτικά επίκαιρο το 2020. Αν διαβάσεις το κείμενο θα το καταλάβεις αμέσως, οπότε θέλει… πότισμα. Κράτησε το κείμενο στην καθαρεύουσα και τον χορό στην αρχαϊζουσα. Είναι πραγματικά απολαυστικό. Το διασκεδάζουμε πολύ, αλλά και το ίδιο το κοινό επίσης.

Πλησιάζοντας προς το τέλος, τί σου αρέσει περισσότερο στη νέα σου γειτονιά, τα Εξάρχεια;

Μου θυμίζει λίγο τη Θεσσαλονίκη. Τους ξέρω όλους εδώ γύρω. Με ξέρει ο φαρμακοποιός μου, το κούριερ ξέρει που να αφήσει τα πράγματά μου και λίγα στενά παρακάτω μένει ο κολλητός μου. Είμαι άνθρωπος της οικειότητας.

Κλείνοντας, τί σημαίνει για εσένα η λέξη «Πεζοδρόμιο»;

Είναι ο χώρος παρατήρησης του κόσμου. Είναι το σημείο που θα κάτσεις και απ’ όπου μπορείς να δεις τον κόσμο γενικότερα. Το πως περνάνε οι άνθρωποι, πως κινούνται, τα πάντα. Εγώ κάθομαι συχνά σε παγκάκι και κοιτάω τον κόσμο γύρω μου, μαζεύω υλικό έτσι. Είναι κάτι που χρειάζεται να κάνει κάποιος ηθοποιός.