Η συναρπαστική περσόνα της Brittany Howard μας καθήλωσε αμέσως, όταν τη γνωρίσαμε μέσα από τους, βραβευμένους με Grammy, Alabama Shakes το 2012. Ακολούθησε ένας ακόμη δίσκος με την μπάντα, κι έπειτα μια παύση 4 χρόνων, ώσπου να φτάσουμε στο σημερινό, σόλο ντεμπούτο, “Jaime”.

Ο τίτλος του δίσκου είναι ουσιαστικά το όνομα της μεγαλύτερης της αδερφής, που δυστυχώς έχασε στην ευαίσθητη ηλικία των δεκατριών, και αφιερώνεται σ’ αυτήν. Θεματικά όμως, δεν αναλώνεται μόνο σε προσωπικές πτυχές και πληγές της δημιουργού, αλλά έχει και έντονες πολιτικές και αντιρατσιστικές προεκτάσεις. Υπάρχουν φυσικά, αρκετά κοινά με τους δίσκους των Alabama Shakes. Οι blues & southern rock ρίζες, είναι κι εδώ ευδιάκριτες. Υπάρχουν όμως και μπόλικα νέα στοιχεία, αρκετές μοντέρνες ιδέες που συναντάμε για παράδειγμα, σε βαρυσήμαντα άλμπουμ της RnB αλλά και Ηip-Ηop σκηνής της εποχής μας.

Πέρα όμως απ’ τα τραγούδια που είναι στιβαρά, ένα προς ένα, το μεγάλο ατού αυτής της δουλειάς, είναι η παραγωγή. Αναλαμβάνοντας η ίδια και αυτό το κομμάτι, ο ήχος ακροβατεί μεταξύ του lo-fi και του vintage ήχου αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί κι ένα εντελώς φουτουριστικό σκηνικό, στο οποίο οι μελωδίες φαντάζουν τεράστιες. Κι εκεί έρχεται να κουμπώσει αυτή η σπουδαία ερμηνευτική δεινότητα της Howard, όπου εδώ, συχνά φτάνει σε οριακές στιγμές.

Το Jaime, το οποίο πρόκειται για μια απ’ τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς που έφυγε, μας ξανασυστήνει μια ικανότατη τραγουδοποιό, που συνεχίζει να μεγαλουργεί κι εκτός της ασφάλειας του γκρουπ που την έκανε γνωστή. Και φυσικά, μια αξιομνημόνευτη που φωνή που «παίζει μπάλα», ανάμεσα σε όλα τα στυλ της μαύρης μουσικής. Φανταστείτε, κατά κάποιον τρόπο, το παιδί που θα έκαναν ο Prince με τη Nina Simone.