Αυτοπροσδιορίζεται ως ο κλασικός nerd, όμως το βλέμμα και η παρουσία του στο χώρο θυμίζουν ήρωα του Τόλκιν. Άτομο χαμηλών τόνων, φίλος της metal μουσικής και λάτρης της κουλτούρας του Φανταστικού από την παιδική του ηλικία. Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης γράφει ιστορίες που μπολιάζουν την παράδοση με στοιχεία τρόμου. Είναι ο «εγκέφαλος» της σελίδας Παγανιστικές Δοξασίες στη Θεσσαλική Επαρχία, που υπάρχει στο Facebook εδώ και τρία χρόνια. Όμως στα μέσα Ιουλίου έγινε μία μικρή υπέρβαση, και οι Δοξασίες, με ελαφρώς παραλλαγμένο τίτλο, κυκλοφόρησαν σε βιβλίο από τις Εκδόσεις Αντίποδες. Τον συναντήσαμε το απόγευμα της τελευταίας Πέμπτης του Ιουλίου, όταν και μας επισκέφθηκε στα γραφεία μας. Ο καιρός έπαιζε περίεργα παιχνίδια, με την ηλιοφάνεια να δίνει τη θέση της σε μπόρα και πάλι απ’ την αρχή. Κάπως έτσι, ο ορίζοντας είχε το ιδανικό φόντο για τη συζήτηση που θα ακολουθούσε.

«Γεννήθηκα στη Λάρισα πριν από 33 χρόνια και στην Καρδίτσα ήρθαμε οικογενειακώς το 1992, όπου και έζησα μέχρι να τελειώσω το λύκειο. Έπειτα έμεινα στην Αθήνα, λόγω των σπουδών Πληροφορικής που έκανα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά». Όμως οι ανησυχίες του σύντομα τον οδήγησαν στο Χαροκόπειο, όπου και σπούδασε Γεωγραφία. Έπειτα βρέθηκε για δυο φεγγάρια στην Ολλανδία, αλλά δεν κατάφερε όπως μας αναφέρει χαρακτηριστικά να στεριώσει, κυρίως λόγω γλώσσας. Η πρόσφατη επιστροφή του στην Καρδίτσα τον βρίσκει σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, μέχρι το επόμενο, μεγάλο του ταξίδι. «Μ’ αρέσει να κυκλοφορώ με το ποδήλατο τα απογεύματα και να πηγαίνω κυρίως σε κοντινά χωριά, όπως η Μητρόπολη και το Παλαιοκλήσι. Πέραν του ότι γυμνάζομαι, φωτογραφίζω και τα μέρη με σκοπό να μπουν στη σελίδα που έχουμε στο Facebook».

Πώς ήρθε όμως σε επαφή με το μυστήριο; «Με το που ήρθα στην Καρδίτσα, στα 10 μου, άρχισα να ανακαλύπτω την παιδική λογοτεχνία μυστηρίου. Ξαφνικά μπλέκω με παρέα παιδιών με τα οποία γίνεται κάτι πέρα από την καθημερινότητα. Αναρωτήθηκα γιατί εδώ τα πράγματα δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Τότε μάλιστα είχαμε σκαρώσει μία “ομάδα έρευνας και λύσης μυστηρίων”. Ψάχναμε να βρούμε μυστήρια να εξιχνιάσουμε. Αν θυμάσαι για παράδειγμα τον Δράκο με την καπαρντίνα. Κάπου, κάπως αναφέρθηκε και ένα τσεκούρι. Σε μας ήρθε… λουκούμι». Στην ουσία, ήθελε να κάνει λίγο πιο ενδιαφέρων τον χώρο που ζούσε. Στα στοιχειωμένα σπίτια της παιδικής μας αθωότητας και στα σκονισμένα στενά των γειτονιών μακριά απ’ το κέντρο. Τότε ήταν που ξεκίνησε να σκαρώνει και τις πρώτες ιστορίες του.

«Αφορμή ήταν ένα όνειρο, το οποίο στη συνέχεια έγινε η πρώτη μου γραπτή ιστορία. Ήταν “H πτώση του Μεσενικόλα”: Βρυκόλακες κατέλαβαν τον Μεσενικόλα, που είναι και το χωριό της μάνας μου, και μετά σχεδόν όλη την Καρδίτσα. Η τελική αναμέτρηση έγινε στο κολυμβητήριο, όπου αγίασα το νερό και ξαφνικά τους είδα να φλέγονται! Ήταν το πρώτο που έβαλα κάτω στο χαρτί.  Από τη στιγμή που πέρασα φοιτητής και μέχρι το 2007 παράτησα το γράψιμο. Τότε οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές έκαναν έναν διαγωνισμό, για διηγήματα τρόμου. Έγραψα ένα [Τα Νερά της Λήθης] και το έστειλα, πήγε καλά κι από τότε γράφω ένα διηγηματάκι το χρόνο».

Έπειτα ήρθαν οι Παγανιστικές Δοξασίες στη Θεσσαλική Επαρχία, μία σελίδα που αποτελεί σημείο αναφοράς για μεγάλη μερίδα χρηστών του Facebook: «Ήταν Ιούνιος του 2014 όταν αποφάσισα να φτιάξω τη σελίδα. Εκεί ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες υπερφυσικού με φόντο την Καρδίτσα, και στην πορεία προστέθηκαν τόποι απ’ όλη τη Θεσσαλία». Η ονομασία, κόντρα σε… ευφάνταστα μυαλά, απλά του φάνηκε ωραία και για την ιστορία, ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης δεν είναι παγανιστής. «Το πρώτο κείμενο που δημοσιεύτηκε στη σελίδα αφορούσε τη Λάκκα του Μαντζιάρα», το οποίο αποτελεί και την εισαγωγική ιστορία του βιβλίου, στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Μένουμε όμως στη σελίδα, η οποία δε χρειάστηκε πολύ καιρό για να αποκτήσει φανατικούς φίλους. Ο ιδρυτής της είχε έναν σχετικά μεγάλο κύκλο φίλων λόγω των ενασχολήσεών του με τα ηλεκτρονικά media, και αυτό αυτομάτως μεταφράστηκε σε εκατοντάδες likes. Για την ιστορία, ήταν συντάκτης του PC Master μέχρι τη στιγμή που το θρυλικό περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του, αρθρογραφεί στο Avopolis και έχει δικό του blog, το “Industries of Inferno”: «Όμως από τα 4.000 likes και μετά η αναγνωσιμότητα φαίνεται πως ανεβαίνει αυτόματα», λέει με σιγουριά. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ο Χρυσόστομος δεν τρέχει μόνος του στη σελίδα. Η Μίρκα και ο Ορφέας συνεισφέρουν κι αυτοί, καθένας με τον τρόπο του.

– Αν οι ιστορίες σου είχαν σάουντρακ, ποιο θα ήταν αυτό;

– Κάτι σε black metal, γιατί είναι το πιο απόκοσμο και μη γειωμένο στην καθημερινότητα παρακλάδι του metal.

Η απορία των αναγνωστών σχετικά με την κατηγοριοποίηση των κειμένων του, είναι πάγια. Τον καλούμε να μας το αναλύσει: «Αν το δεις τεχνικά, είναι λογοτεχνία τρόμου τοποθετημένη σε μία φαντασιακή επαρχία, μία φαντασιακή παράδοση. Λαογραφία δεν είναι σίγουρα, παρότι έχει πολλά στοιχεία της μέσα, στοιχεία που έχω πάρει από ιστορίες παππούδων. Και για να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει να είναι λίγο ασαφές το πλαίσιο». Όμως η “συνενοχή” της παράδοσης παραείναι εμφανής: «Εννοείται. Αλλά δεν πρέπει να νιώθεις ιερό σεβασμό προς αυτή. Πρέπει να την επανοικειοποιηθείς με τα δικά σου μέσα. Στην περίπτωσή μου, με τη σύγχρονη γλώσσα. Δεν διεκδικώ κάποιο βραβείο έρευνας ή πρωτότυπου λόγου!»

Και φτάνουμε στον φετινό Ιούλιο, με τη σελίδα να κλείνει 3 χρόνια ζωής, και 40 ιστορίες να κυκλοφορούν σε βιβλίο: «Μου είχε γίνει μία κρούση αρχικά την άνοιξη του ’15, από έναν εκδοτικό οίκο αλλά δεν προχώρησε. Έπειτα, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, έλαβα ένα mail το οποίο και με έφερε σε επαφή με τις Εκδόσεις Αντίποδες. Έναν εκδοτικό οίκο με αισθητική που ταίριαξε στο όραμά μου, και μου προτάθηκε να κυκλοφορήσουν οι ιστορίες με νέο editing. Αρχική σκέψη ήταν τα διηγήματα να είναι μεγάλα. Να έχει δηλαδή το βιβλίο μια πιο λογοτεχνική υφή. Όμως στην πορεία καταλήξαμε στο να μην αλλάξει τόσο η δομή. Να μείνουν στην ουσία στο μέγεθος των αρχικών post στο Facebook. H προετοιμασία κύλησε με πολύ βραχείς ρυθμούς». Ένα βιβλίο που μέσα σε λίγες μέρες κυκλοφορίας αποτελεί ένα από τα best-sellers του φετινού καλοκαιριού. «Βιβλίο που διέπεται από μία κυκλικότητα, με την κορύφωση να έρχεται στο τέλος του, με την ιστορία της Αργιθέας, που καταλαμβάνει 16 σελίδες. Κλείνει δηλαδή με τον τρόπο που ανοίγει». Σε αυτό περιέχονται και 3 νέες ιστορίες, που δεν υπάρχουν στο Facebook, ενώ οι παλαιότερες έχουν υποστεί editing με τη λογική της οικονομίας του λόγου.

Η ταχύτατη εξάντληση της πρώτης έκδοσης κάνει τον συγγραφέα να νιώθει περίεργα με την παράξενη φάση της ποπ-αρτ και της πρόσκαιρης δημοσιότητας: «Στην ουσία δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Όμως πραγματικά, δεν έχω καμία πρόθεση να κυκλοφορήσω κάτι άλλο σύντομα. Όταν και αν εκδόσω και πάλι κάτι, δε θα έχει καμία σχέση με τις Παγανιστικές Δοξασίες. Αν βρω κάτι αγγλικό, σύγχρονο τρόμου, που θα ήταν καλό να το μάθει το ελληνικό κοινό, θα το μεταφράσω. Οπότε η επόμενη κυκλοφορία με το όνομά μου ίσως να είναι μετάφραση». Όμως οι φίλοι των Παγανιστικών Δοξασιών στο Facebook δε χρειάζεται να ανησυχούν: O τρελο-Λευτέρης, η μάνα-Τσουπακάμπρα και οι υπόλοιποι αγαπημένοι τους ήρωες δε θα εξαφανιστούν. Εν αντιθέσει, η σελίδα θα συνεχίσει τη λειτουργία της και θα ανεβαίνουν νέες ιστορίες.

– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μάστορας του τρόμου για σένα;

– O Λάβκραφτ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά, ο Κλάιβ Μπάρκερ. Αυτοί οι 2 κατά βάση. Ο Στίβεν Κινγκ ποτέ δε με τράβηξε ιδιαίτερα, γιατί πλατιάζει αδιανόητα πολύ: Γράφει βιβλία χιλίων σελίδων, όταν «κοπτοραπτικά» θα μπορούσαν οι σελίδες να είναι 500.

Η συνάντηση πλησιάζει προς το τέλος της, ο αίθριος καιρός αποκαταστάθηκε, αλλά οι ερωτήσεις δε σταματούν. Όταν μάλιστα τον ρωτάμε πώς αυτοπροσδιορίζεται συγγραφικά, για μια στιγμή σαστίζει. Με συστολή αναφέρει πως θα ήθελε οι αναγνώστες να τον κατατάξουν ως ένα υβρίδιο των Λάβκραφτ, Μπάρκερ, καθώς και του Νικολάου Πολίτη.  Επίσης, γελάει προκαταβολικά στην ιδέα ότι κάποιος ηλικιωμένος θα αγοράσει το βιβλίο νομίζοντας πως είναι λαογραφικό και όταν διαβάσει τις ιστορίες, αισθανθεί ευτυχής που ο δικός του παππούς δεν του έκανε τέτοιες διηγήσεις! Όσον αφορά τις επόμενες μέρες, οι Παγανιστικές Δοξασίες θα παρουσιαστούν στην Αθήνα  καθώς και στις πόλεις της Θεσσαλίας, λίγο πριν ο Χρυσόστομος φύγει για την Αυστραλία. Όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία, διόλου παγανιστική αλλά γεμάτη περιπέτειες.