To μπάσκετ είναι ίσως η πιο αγνή έκφανση του ομαδικού αθλητισμού. Μακριά από το βούρκο στον οποίο κυλιούνται κάποιες λίγκες με πομπώδη ονόματα, που το μόνο που καταφέρνουν στο τέλος είναι να σε κερνούν… πόνο στα μάτια και φυσικά, ένα γιγαντιαίο αίσθημα απαξίωσης για το άλλο προσφιλές άθλημα. Όμως η λατρεμένη μας καλαθοσφαίριση ανήκει σε μια άλλη κατηγορία. Αυτή που αγνά και άδολα έκανε τη μικρή μας χώρα γνωστή στα πέρατα του κόσμου, κι ένας από τους λόγους άκουει στο όνομα Θανάσης Γιαννακόπουλος.

Αυτός ο μικροκαμωμένος κύριος με τη γιγαντιαία καρδιά που από βιοπαλαιστής κατάφερε να στήσει μαζί με τα αδέλφια του τη μεγαλύτερη φαρμακοβιομηχανία των Βαλκανίων (βλ. ΒΙΑΝΕΞ). Να βγάζει τα προς το ζειν από αυτή και να τα χάνει μεθοδικά και με αγάπη για τον μπασκετικό (και όχι μόνο) Παναθηναϊκό. Όμως δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που ήθελε ήταν να τον προσφωνούν με το μικρό του όνομα και να συμπορεύονται μαζί του με φόντο την αγάπη για την ομάδα με το τριφύλλι.

«Είμαι ο Θανάσης και είμαι ένας από εσάς», έλεγε κάθε φορά που έπαιρνε το μικρόφωνο του ΟΑΚΑ, τότε που ακόμα και τα ντουβάρια δεν είχαν επιλογή, και χωρίς να πουν κάτι, σείονταν. Πρόεδρος του μπασκετικού Παναθηναϊκού για χίλια χρόνια και του Ερασιτέχνη για άλλα τόσα. Όπου κανείς δεν τολμούσε και όπου κανείς δεν έβαζε φράγκο, βρισκόταν αυτός. Αυτός, και ο αδελφός του, Παύλος. Ήταν ο κύριος Θανάσης, ή ακόμα καλύτερα, ο Θανάσης. Έτσι τον προσφωνούσαν οι αντίπαλοι στο παρκέ αλλά και οι φίλοι, των οποίων τα καλά λόγια γι’ αυτόν τον μεγάλο λάτρη της πορτοκαλί μπάλας κάτι στιγμές σαν κι αυτή λειτουργούν σαν παράσημα.

Δεν είχε σημασία για τον κύριο Γιαννακόπουλο αν ήσουν άνεργος, χαμηλόμισθος, ευκατάστατος ή «τιτάνας». Ήταν ο δικός σου άνθρωπος αν είχες έστω τη στοιχειώδη σχέση με το μπάσκετ και το ίδιο ήσουν εσύ γι’ αυτόν. Ίσως και κάτι περισσότερο, αφού συνήθιζε να αποκαλεί τους πάντες παιδιά του. Οι ιστορίες με ανθρώπους που από μία κατραπακιά της ζωής βρέθηκαν στο περιθώριο κι ένας κοντός, ηλικιωμένος κύριος με κοστούμι και γυαλιά μυωπίας τους πήρε στη δουλειά του είναι αναρίθμητες. Έτσι ήταν. Μάγκας με τα όλα του. Μάγκας παλαιάς κοπής. Μακριά από τα φώτα των προβολέων από άποψη, χωρίς «φουσκωτούς» και συνοδείες. «Τους φουσκωτούς άλλωστε τους θέλουν οι κακοί», συνήθιζε να λέει. “Eγώ τί να φοβηθώ”;

Ήταν αυτός που εξέπεμπε μια «αρχοντιά» ακόμα κι όταν κλώτσαγε πάνω στα νεύρα του τον πάγκο της γραμματείας και έριχνε το μόνιτορ στο παρκέ. Ήταν αυτός που δε δίσταζε να «τσαλακωθεί» ακόμα περισσότερο, όταν στον τελικό της Ευρωλίγκα του 2009 στο Βερολίνο, κυνηγούσε τον περιβόητο (και συνάμα ανεκδιήγητο) πρόεδρο της οργάνωσης, Τζόρντι Μπερτομέου, με ένα μάτσο… χαρτονομίσματα. Που μεταξύ μας, όταν του τα πέταξε, παίζει σοβαρή πιθανότητα ο μισός μπασκετικός πλανήτης να του είπε «μπράβο». Ήταν αυτός που έφερε τον Ντομινίκ Ουίλκινς, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του ΝΒΑ στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα με το τριφύλλι. Ο ίδιος ήταν που «ρίζωσε» στην Αθήνα την πρώτη… μεταθανάτια των Πλάβι σχολή, με τους Μποντίρογκα, Ρέμπρατσα και ένα σωρό παίκτες που μεσουράνησαν στο ξύλινο παρκέ.  Και όταν τα προβλήματα υγείας άρχισαν να τον γονατίζουν, εγκατέλειψε τα προεδριλίκια και έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα από όλους. Παρέμεινε ένας πιστός στρατιώτης του Παναθηναϊκού.

Τώρα τα φώτα έσβησαν οριστικά κι έτσι όπως μας την έκανε, οι αναμνήσεις ξεδιπλώνονται κουβάρι. Ο Νίκος Γκάλης και ο Κώστας Πολίτης, ο Φάνης, ο «Δράκος», οι διάφοροι Ζέλικο, ο Φράνκι, ο Μήτσος κι αναρίθμητοι άλλοι είμαι βέβαιος πως αισθάνονται ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό σου, πρόεδρε. Μόνο κάνε μου μια χάρη και μη μας ξαναπείς πως είσαι ο Θανάσης και ένας από εμάς. Το ξέρουμε καλά. Μας το έμαθε η ζωή. Κι επειδή είσαι όντως ένας από εμάς, προλαβαίνω να σου επιστρέψω την αγκαλιά που μου χάρισες υπό περίεργες συνθήκες ένα απόγευμα του 2011, να σου ευχηθώ καλό ταξίδι και να σου ψιθυρίσω να μεταφέρεις τους χαιρετισμούς μου στον κύριο Παύλο. Κι αυτή τη φορά δε θα ντραπώ να σου πω πως εσύ φταις που αγάπησα το μπάσκετ.