Πραγματικά αναρωτιέμαι αν αποβάλλει ποτέ κανείς την αίσθηση αυτή στις αρχές κάθε καλοκαιριού πως η χρονιά τελειώνει και  πρέπει να κάνεις τους απολογισμούς σου. Θες τα χρόνια που περνάς στο θεάρεστον ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης, θες που από μωρά ο νους μας είναι να παίξουμε μπάλα, να δούμε μπάλα, να μιλήσουμε για μπάλα, πάντοτε σχεδόν, αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται ως το “τέλος της διαδρομής”. Και τι διαδρομή ήταν η φετινή. Αν χώριζα τις εμπειρίες μου σε κουτάκια, θα τρόμαζα στη θέα του πόσα πολλά συμπληρώθηκαν ή, αν προτιμάτε, στο πόσο λίγα ακόμη απομένουν για να συμπληρωθούν.  Ειδικά δε αν λάβει κανείς υπόψη του το χρονικό διάστημα στο οποίο συμπληρώθηκαν όλα αυτά, καταλαβαίνει το μέγεθος των γεγονότων που έλαβαν χώρα αυτή τη “σεζόν”.

Πρώτον και κυριότερον, έζησα να δω τον πρώτο Έλληνα παίκτη να φτάνει στους τελικούς της περιφέρειας του NBA. Πιο μακριά από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία, γιατί απλά κανένας στην ιστορία δεν ήταν σαν κι αυτόν.  Ο λόγος φυσικά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος μπορεί να μην έφτασε ως το τέλος του δρόμου στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, άφησε όμως φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο φετινό NBA. Ουδεις φυσικά γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Αντετοκούνμπο. Όσο καλύτερα παίζει, τόσο μεγαλύτερες προκλήσεις αντιμετωπίζει κι είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση να ανταπεξέλθει. Φυσικά τα μέχρι τώρα δείγματα είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά, αλλα το σίγουρο είναι πως υπάρχουν ακόμη κουτάκια προς συμπλήρωση.

Κάτι τέτοιο ωστόσο δε συμβαίνει στα εγχώρια ποδοσφαιρικά δρώμενα. Το να κατακτήσει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα αήττητος, σε συνδυασμό μάλιστα με το νταμπλ για πρώτη φορά στην ιστορία του, είναι κάτι το οποίο ξεπερνά και τις πιο υπερρεαλιστικές πτυχές της φαντασίας του μέσου ΠΑΟΚτσή, μια Κυριακή μεσημέρι πριν από παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και μετά από αρκετό “ζέσταμα” εκτός γηπέδου. Κι αμα σας φαίνονται υπερβολικά αυτά, ρωτήστε να μάθετε την προσέγγιση.

Φυσικά, αν τα κατάφερνε κι η Λίβερπουλ να στεφθεί πρωταθλήτρια μετά από 28 χρόνια, θα μιλούσαμε για την απολύτως υπερβατική σεζόν, αλλά η Μάντσεστερ Σιτυ του Γκουαρντιόλα ήταν απλά καλύτερη. Το απολύτως κατανοητό κόστος του να αγωνίζεσαι απέναντι στους κορυφαίους. Όσο καλά κι αν παίξεις, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να υπάρχει κάποιος καλύτερος. Οι Κόκκινοι βέβαια τα κατάφεραν φέτος, και κόντρα σε αρκετές προβλέψεις, το.. σήκωσαν! Ωστόσο το κουτάκι του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι από αυτά που περιμένουν να συμπληρωθούν.

Κι αν έχουμε ξαναζήσει τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν ξαναζήσαμε ποτέ τον Αλέξη Τσίπρα να χάνει εκλογική αναμέτρηση. Τουλάχιστον όχι όσο το κόμμα που ηγείται θεωρείται κόμμα εξουσίας. Απ’ την άλλη βέβαια αν το δεις, μόλις εφέτος, κοτζαμ Ρεάλ Μαδρίτης ναυάγησε παντού, μετά από τρία συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια, άλλαξε προπονητές, παίκτες, παγκάκια, παγούρια και μασερ.

Φυσικά, είναι αναγκαίο να δοθούν και τα ανάλογα κρέντιτς στους συντελεστές αυτών που ζήσαμε φέτος. Μεγάλο ρισπεκτ λοιπόν στους σεναριογράφους και τους επιτελείς της πιο επιτυχημένης σειράς των τελευταίων ετών – ολογράφως, Το Παιχνίδι του Στέμματος – για τη μοναδική σειρά που κατάφερε, τόσα χρόνια μετά, να αποκαθηλώσει το Dexter από την κορυφή των χειρότερων φινάλε σειρών!

Συγχαρητήρια σε όλους!