Πόσο αγέρωχα και αισιόδοξα μπορεί να ατενίζει κανείς το μέλλον στην Ελλάδα του 2018; Η απάντηση μάλλον ακούγεται σαν γρίφος. Μήπως τελικά όμως το πρόβλημα δεν είναι τοπικό αλλά ως Έλληνες και φιλότιμοι έχουμε επωμιστεί το ρόλο του πρωταγωνιστή; Βλέπεις τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης όπως ήδη περάσαν στα χαρτιά της ιστορίας, συναντάμε και μαθαίνουμε κακά νέα όχι μόνο για την χώρα μας.

Το πρόβλημα τελικά είναι όμως οικονομικό ή κρύβεται κάτι άλλο που ακόμη δεν έχει εμφανιστεί ή παρουσιαστεί και είναι σαφώς μεγαλύτερο; Μήπως ζούμε λοιπόν μία νέα πραγματικότητα που και δύσκολη φαίνεται ως προς την διαχείρισή της αλλά και με ραγδαία ταχύτητα ανάπτυξης; Μία ταχύτητα που ανθρώπινος νους δε φτάνει να προσαρμοστεί και ετοιμάζει έναν κόσμο που ακόμα δεν έχουμε φανταστεί. Προς το παρόν συμμετέχουμε αθώα και άφοβα, καμιά φορά και υποψιασμένα…

Πόσοι όμως αντέχουν τα νέα αυτά δεδομένα και πόσοι θα αντέξουν τελικά; Το στοίχημα έχει ξαναπαιχτεί και νικητές αποδείχθηκαν οι ευπροσάρμοστοι για ακόμη μία φορά και όχι οι δυνατοί. Η νέα αυτή εποχή επιτάσσει μία διάφανη ζωή ίσως για να μπορεί πιο εύκολα να ελεγχθεί. Επιτάσσει μία ζωή που δεν ξέρεις αν τελικά σου ανήκει. Σίγουρα κάποιοι βρήκαν αυτό που έψαχναν, αφού έπρεπε να εμφανιστούν από το παρασκήνιο, αλλά για τους υπόλοιπους που ήδη ζούσαν και δεν είχαν αυτή την ανάγκη τι θα γίνει;

Και για να μη χάνω χρόνο με όσους βρήκαν τη λύση στα προβλήματά τους, χρησιμοποιώντας το Facebook ως βιογραφικό τους μπλοκάκι και το Instagram ως καθρέφτη τους, ας ασχοληθώ μ’ αυτούς που ανησυχούν ακόμη και για σένα και για μένα. Δυστυχώς οι πιο «απροσάρμοστοι» συνάνθρωποί μας είναι συνήθως καλλιτέχνες και με έντονες δόσεις ρομαντισμού. Είναι δημιουργικοί και δεν μπορούν να ζήσουν σε στενά πλαίσια. Είναι εδώ για να ανατρέπουν τα δεδομένα αφού τινάζουν στον αέρα την τράπουλα ακόμη κι όταν κερδίζουν. Το κάνουν είτε από θυμό γιατί δεν τους κατάλαβες, είτε γιατί βαριούνται ακόμη και να κερδίσουν κάτι τόσο εύκολο.

Κάπου εδώ ας θυμηθώ τον Άντονι Μπουρνταίν, που πρωταγωνίστησε στην ζωή όλων όσων ασχολήθηκαν με την μαγειρική. Ακόμη κι εκείνων που ποτέ δεν μαγείρεψαν αλλά ονειρεύτηκαν τη ζωή του. Μία ζωή γεμάτη εμπειρίες τόσο γευστικές όσο και από εικόνες. Μία ζωή γεμάτη επικοινωνία με ανθρώπους καθημερινούς στο δρόμο, αλλά και άλλους τόσους σ’επίσημα σαλόνια. Μία ζωή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλήτικα γοητευτική.

Η ζωή ενός αλήτη πάντα έκρυβε και πάντα θα κρύβει μεγάλο ενδιαφέρον, όχι μόνο για όσους ασπάζονται τις συνήθειες και την συμπεριφορά του αλλά και για τους άλλους που κατακρίνουν φωνάζοντας και ρίχνουν κλεφτές ματιές όταν νομίζουν πως δεν τους βλέπει κανείς. Τι μπορεί όμως να φτάσει έναν αλήτη να θέλει να φύγει; Τι είναι αυτό που μπορεί να γίνει δύσκολο γι’ αυτόν που διαχειρίζεται με ευκολία τις καταστάσεις γύρω του ανεπηρέαστος από κοινωνικά και οικονομικά τερτίπια;

Αν μου επιτραπεί, να υποθέσω, δε νομίζω να φταίει τίποτα παραπάνω από αυτή τη  «νέα ζωή». Αυτή την  φυλακή που μόνο σε ρομπότ απευθύνεται. Ο Μπουρνταίν δίδασκε την αληθινή ζωή στο δρόμο και δεν θα μπορούσε αλλιώς. Αλλά η μαγειρική έγινε τα τελευταία χρόνια τάση μέσα από τα ψηφιακά μέσα. Αυτή η τάση λοιπόν να γίνει μία τέχνη όπως η μαγειρική, μόδα, και να εντάξει τους καλλιτέχνες δημιουργούς της σε πλαίσια τόσο διάφανα για την προσωπική τους ζωή, τελικά τους αιχμαλώτισε. Έχασαν τον εαυτό τους όσοι, δυστυχώς, συμμετείχαν. Γιατί κακά τα ψέματα, η μαγειρική θέλει έμπνευση και δε νομίζω να μπορείς να είσαι δημιουργικός υπό καμία πίεση.

Τα χρήματα όμως είναι απαραίτητα και η δόξα ακόμα πιο γλυκιά. Και δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται αυτή η οδός είναι δίχως επιστροφή. Μπορεί από μικρός να έμαθες πως οι δρόμοι δίχως επιστροφή,  είναι αυτοί οι κακοί δρόμοι των ναρκωτικών, της πορνείας ή όποιος άλλος προσφέρει εύκολο χρήμα. Δε σου είπαν όμως πως υπάρχει κι ένας δρόμος δίχως επιστροφή που είναι λαμπερός με χρήματα και δόξα, με γνωριμίες και εμπειρίες που άλλοι δε φτάνουν. Δε σου είπαν πως αυτή η ζωή που ονειρεύεσαι ως μαγική, κρύβει φυλακισμένους συνενοίκους που πολλές φορές προσπαθούν να γλιτώσουν. Είναι αυτός ο νέος, εύκολος, ψηφιακός δρόμος.

Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι αλλά και  προνοητικοί, ας διδαχθούμε απ΄ όσους ίσως δεν άντεξαν και ας συμμαζευτούμε γιατί χανόμαστε.