«Ήταν ένας γάτος, μαύρος, πονηρός»
Ένα αιλουροειδές στο γραφείο συνοικεσίων
Ανήσυχος, τσαχπίνος και σκερτσόζος, άσημος και διάσημος, τρανός και παραπονεμένος, τρίβομαι στα κλινοσέντονα μιας ανήσυχης κορασίδας για να αντιμετωπίσω τις φρικάρες που τρώω. Δεν είναι δα και λίγο το να χαίρεις της εκτίμησης όλων αλλά στις κοινωνικές εκδηλώσεις να μη μπορείς να παρουσιάσεις δίπλα σου μία κυρία Μαύρη Γάτα. Δεν ξέρω αν φταίει η απαστράπτουσα ακτινοβολία μου και τα άλλα αιλουροειδή δε με πλησιάζουν. «Είσαι απόλυτος και εριστικός», άνοιξε τα γκαβά σου, μου ψιθυρίζουν από το control room. Συνεχίζουν μάλιστα λέγοντάς μου πως δεν έχω καμία ελπίδα, γιατί το έτερον ήμισυ πρέπει να έχει προβλήματα όρασης ΚΑΙ ακοής. Αυτό το δύο σε ένα δεν το μπορώ, νιώθω πως γίνομαι σάντουιτς και με τρώνε τα ψάρια…
Μια γάτα ρε παιδιά, τώρα που είμαι στα ντουζένια μου. Τί πρέπει να κάνω για να με κοιτάξουν; Έχω χωθεί με ύπτιο σε κασέλα γεμάτη ψάρια στου Ρέντη και λίγες ώρες μετά σουλατσάριζα στο Μέγαρο Μαξίμου. Μιλάμε για βιογραφικό και αλωνιών και σαλονιών. Να πάω στην Αννίτα; Nα δείχνω στους άμπαλους πώς μαγειρεύουν τα αδογμάτιστα αιλουροειδή; Nα πάω σε ένα ριάλιτι Γ’ διαλογής; Μια γάτα ρε παιδιά, τώρα που είμαι στα ντουζένια μου. Να μπω εξώφυλλο στο Πεζοδρόμιο; Nα γίνω κινούμενη διαφήμιση; Oops…
«Ναι γεια σας, βρήκα το τηλέφωνο σας από την διαφήμιση στην εφημερίδα… ναι πολύ πετυχημένη, αμέσως κέντρισε το ενδιαφέρον μου… ναι, είναι βέβαια δίπλα σε κείνη του γραφείου τελετών (τυχαίο; δε νομίζω) μακριά από μας, χαχαχαχα, πως τα λέτε έτσι ωραία, χαχαχα ε βέβαια εδώ που τα λέμε ποιος ξέρει αύριο τι μας ξημερώνει, σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε… ναι, ναι… ε όχι και πολύ μεγάλος αλλά τα’ χω τα χρονάκια μου δεν είμαι και νεαρούλης, …ε βέβαια, γι’ αυτό είπα να πάρω ένα τηλέφωνο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με την περίπτωση μου… όχι, όχι δεν είμαι χήρος… με ήτα ε;… χαχαχα πως τα λέω έτσι… ναι… δεν το πιάσατε ε; δεν πειράζει τι λέγαμε;»
«Α ναι… δεν είμαι χήρος, βασικά δεν παντρεύτηκα ποτέ… εεεε… ατυχία; …ε χμμ ναι… ίσως… δηλαδή δεν θα το ‘λεγα ακριβώς ατυχία… ναι, κοιτάξτε λίγο που δεν έβρισκα την κατάλληλη λίγο που δεν ήμουν τόσο απελπισμένος… λίγο που δεν βλεπόμουν πιο παλιά… μπα όχι το τελευταίο όχι, τόσοι και τόσοι που δεν βλέπονται παντρεύτηκαν… ε ναι σ’ αυτό δίκιο έχετε δεν το συζητάω καθόλου, έχετε απόλυτο δίκιο, ο έρωτας είναι τυφλός… αλλά …αν δηλαδή θέλετε τη γνώμη μου, τώρα που το συζητάμε, το σημαντικότερο είναι να είναι κουφός αν με ρωτάτε… όχι όχι μην δίνετε σημασία, λέω εξυπνάδες όσο εσείς γράφετε τα στοιχεία μου… Ναι που λέτε…δεν παντρεύτηκα γιατί… ήμουν… πώς να το πω… λιγάκι ατακτούλης ήμουν, λίγο μαύρος… λίγο πονηρός… κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας…»
«Ξέρετε, υπάρχει και τραγουδάκι για μένα, αν και ο Βασίλης το παράκανε λιγάκι με το δράμα… δεν με ντουφέκισαν δα… χαχαχα… αφού είμαι εδώ και σας μιλάω…χαχαχα… χα… χα… ναι… χμ… Δεν ξέρετε γιατί πράγμα μιλάω ε; Οι στίχοι του τραγουδιού είναι του άλλου Παπακωνσταντίνου, του Θανάση. Ούτε αυτόν τον ξέρετε; Λοιπόν…τι άλλα; Τι ψάχνω;… Τι να ψάχνω; Μια γάτα ψάχνω. Γάτος εγώ γάτα θα ψάχνω τι να ψάχνω;…γάτο; χαχαχα…ναι…δεν γελάσατε ε;… χμμμ… δεν γελάτε πολύ ε; Γιατί; Δεν θέλω να είμαι αδιάκριτος αλλά…. Ναι…τέλος πάντων, τι λέγαμε; Α ναι… έχετε δίκιο μπορεί να έψαχνα και γάτο, ποιος είμαι εγώ να κρίνω;»
Το μυαλό μου βγάζει ακτίνες Χ. Νιώθω πως κάποιος με έχει δέσει με αλυσίδα και πρέπει να φτιάξω crystal meth όπως ο Jesse στο Breaking Bad. Οι εσωτερικοί μου διάλογοι γίνονται μονόπρακτο, οι φωνές πάνε κι έρχονται. «Τώρα δεν υπάρχει επιστροφή», λέει το κανάλι left. To right, «αφού μπήκες στον χορό, θα χορέψεις». Kαι συνεχίζουμε τη ροή του διαδραστικού προγράμματός μας.
«Ηλικία; Ξέρετε… το σκέφτομαι… δηλαδή την θέλω και μικρούλα μην πω ψέματα τώρα αλλά από την άλλη… να… με προβληματίζει και το πολύ νεαρό της ηλικίας, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε; Δηλαδή εγώ τώρα δεν είμαι για οικογένεια και άμα είναι πολύ μικρή μπορεί να θέλει δικά της γατάκια καταλάβατε; Και γω έχω κάνει γατάκια και παρ’ ολίγον να βρεθώ στα θυμαράκια… μην τα ξαναλέμε… το τραγούδι;….ο Βασίλης;….. ναι…. τέλος πάντων ….. Κι έπειτα…. οι μικρές γατούλες πηδάνε… πηδάνε εδώ πηδάνε εκεί… πώς;… άντε να τις πιάσεις μετά. Από την άλλη… μην είναι και πολύ μεγάλη, να μπορεί να πηδάει εδώ αλλά να μην μπορεί να πηδάει εκεί… δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής;… Ναι σίγουρα θα βρούμε κάτι που να ταιριάζει…σας ακούω πολύ οργανωμένους.»
«Δεν μου λέτε; Έχετε πελάτες πολλά ζώα; Αααα τι μου λέτε; Εντυπωσιακό! Μπράβο! Τόσα πολλά ε; Μάλιστα, και τι άλλο να σας πω; Οικονομική επιφάνεια; Τι ζητάω ή τι προσφέρω; Τι προσφέρω; Χμ…. Κοιτάξτε… υπήρξα και καλύτερα δεν το κρύβω. Τώρα κάπως δεν είμαι στην εποχή μου, πώς να σας το πω; Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις τη σήμερον ημέρα αν είσαι γάτος. Παλιά, έπιανες ποντίκια; ήσουν εντάξει. Τώρα, λέει, πρέπει το ποντίκι να συναινεί. Καταλάβατε; Πώς να συναινεί δηλαδή; Και εν πάση περιπτώσει τι πλάκα έχει άμα συναινεί; Έχει αυτό λογική; Όχι βέβαια… αλλά… έτσι είναι σήμερα, προχώρησε λέει η κοινωνία έγινε πιο δημοκρατική. Τι σας τα λέω εγώ τώρα αυτά; Α ναι… οικονομική κατάσταση …. λοιπόν… χμμμ… δηλώστε «μετρία»… χωρίς κενό, μία λέξη…χαχαχαχ..πάλι δεν το πιάσατε…. Τι ζητάω εγώ τώρα;»
Έχω αρχίσει και το διασκεδάζω. Το ανθρώπινο ον από την άκρη της τηλεφωνικής γραμμής δεν είναι τέρας ευφυίας, οπότε νιώθω πως αποκτώ το πάνω χέρι. Πώς λένε οι σοφοί, αν στοχεύσεις στην αρχή χαμηλά, οι μεγαλύτερες κορυφές μπορούν να σε περιμένουν. Κούνια που με κούναγε όμως, γιατί το χειρότερο έχει ήδη αρχίσει.
«Εεεε… κοιτάξτε, να είναι κάπως τακτοποιημένη, όχι σπουδαία πράγματα, αλλά να έχει κάνει μια κατάσταση καταλάβατε; Ε, λίγο εγώ, λίγο εκείνη, να τη βγάζουμε. Και δεν μου λέτε; Πώς θα γίνει η γνωριμία; Ξέρετε πρώτη φορά απευθύνομαι σε γραφείο συνοικεσίων και… όχι ότι είναι ντροπή… δηλαδή ίσως είναι λίγο αλλά…»
2 χιλιάρικα το κασέρι. Θα ψάξουν και θα μου βρουν Λαρισαία με εξοχικό στη Βελίκα. Όσο πιο μικρό το location, ανάλογο και το target group.
«2000 ευρώ…εεε, καλύτερη τιμή δε γίνεται; Kι αν δεν παντρευτώ ποτέ, όταν πεθάνω θα μου επιστρέψετε τα χρήματα; Πώς δε γίνονται αυτά τα πράγματα; Mήπως τα λεφτά θα μου θα γίνουν κάστανα και καλαμπόκι; Όχι, όχι, όχι, εεεεεεεε… Όχι, δε νομίζω πως η Ρουμανία είναι Άγιος Παντελεήμονας. Αχ… να σας πω ένα αστείο που έμαθα πρόσφατα; Πλάκα; Όχι, δε σας κάνω πλάκα. Ορίστε; Mήπως να πάρω το μηδέν;»
Το τηλέφωνο έκλεισε, και μαζί του, εξανεμίστηκαν και όλες μου ελπίδες. Γι’ αυτό, φίλε αναγνώστη, κάθε φορά που το βλέφαρό σου θα πέφτει σε μένα, να ξέρεις πως προσπάθησα και προσπαθώ. Απλώς η ζωή είναι άδικη μαζί μου…
